Nie do końca jest tak jak nam mówiono.

A choćby o tych dwóch połówkach jabłka. Że tylko taka miłość i powinna się dopełnić. Uzupełnić. Dopasować.
Ale przecież miło jest poczuć się całością.
Cała.
Kompletna.

Trochę jak bohaterowie książki, którą Wam czytałam w zeszłym tygodniu na jodze.
Krótko i szczęśliwie. Historie późnych miłości. Agaty Romaniuk.

I o to jest też o tym, że w życiu się różnie układa i można być szczęśliwym do końca (i na przykład seks uprawiać po osiemdziesiątce ale można też nie uprawiać i to jest jak najbardziej Ok ).

Albo wczorajsze Kino Kobiet z Pyskowic.
Nawet nie wiesz, jak bardzo Cię kocham. Dokument Pawła Łozińskiego.

Obejrzałam wczoraj z Wami ten film po raz trzeci.
Bardzo poruszył mnie fragment o Buce. I tym, że samotność, ból i cierpienie może mieć podstępny urok.

Ale tak najbardziej, bo do głębi serca poruszyły mnie rozmowy po filmie. Te w kręgu ale też te po cichutku w cztery oczy na szybciutko.

Relacje. Spojrzenia.

I też to, że przyszło Was tak wiele.

W Zamku w Toszku w piątek z kolei oglądałyśmy Portret Kobiety w ogniu.

Znowu zobaczyłam ten film inaczej. Ale na długo zapamiętam słowa jednej z Was i poruszenie - tyle emocji takich podskórnych, powolna akcja ale tyle uczyć chce ulecieć do góry.

Kończę czytać Krótko i szczęśliwie, pies przytula pyszczek do mojej nogi. Jest marzec, za chwilę wiosna.

,,Mimo że większość z tych opowieści jest słodko - gorzka, mam nadzieję, że dostarczyły państwu wielu wzruszeń, a być może niektórym dały też nadzieję, bo - jak mawiała Lusia - nigdy nie jest za późno. Na nic nie jest jeszcze za późno.”

To jakby o życiu jest. Tak w ogóle. I tak po prostu.

Beata Antosik
Kasia Prawda
Mokis Pyskowice i Zamek w Toszku.
Bardzo Wam dziękuje.