Końce Roków są dziwne.

W marzeniach wystawiam twarz do słońca. I trochę jest jak na haju. Bieganina żeby dokończyć różne sprawy. Ostatnie dni roku.

Krótkie dni. Długie noce.
Chciałabym być tam. Nie jestem tu?

W jednym z wywiadów w moim ulubionym K3 czyli podcaście o dobrym życiu usłyszałam, że nadzieja jest próbą kontrolowania przyszłości.

Bo nie należy oczekiwać, że najlepsze jest jeszcze przed nami.

Najlepsze jest tutaj.

Ruiny późnobarokowego pałacu w Pniowie. Pada deszcz. Rozmawiamy z Asią o ważnych sprawach. Pies Futu z ciekawością zagląda do nieistniejącego już pałacu.

Niby nic wielkiego ani monumentalnego ale ważny spacer. Świąteczny.

Szybko zapada zmrok.

,,Nauczyłam się, że cokolwiek by się nie działo, jak źle by się wydawało, że jest, życie idzie do przodu i jutro naprawdę będzie lepiej.

Nauczyłam się, że bardzo wiele możesz powiedzieć o człowieku poprzez sposób, w jaki radzi sobie w trzech sytuacjach: gdy pada deszcz, gdy zgubi mu się bagaż i gdy lampki choinkowe są totalnie poplątane.

Nauczyłam się, że bez względu na to, jaką masz relację ze swoimi rodzicami, będziesz za nimi tęsknić, gdy znikną z Twojego życia.

Nauczyłam się, że zarabiać na życie to nie to samo, co żyć.

Nauczyłam się, że życie czasem daje drugą szansę.

Nauczyłam się, że jeśli podejmuję decyzję z otwartym sercem, to zazwyczaj są one trafne.

Nauczyłam się, że nawet jeśli coś mnie boli, to ten ból nie jest mną.

Nauczyłam się, że każdego dnia powinieneś kogoś dotknąć. Ludziom potrzebny jest ciepły uścisk czy choćby przyjacielskie poklepanie po plecach.

Nauczyłam się, że wciąż jeszcze muszę się wiele nauczyć.

Nauczyłam się, że ludzie zapomną co powiedziałeś, co zrobiłeś, ale nigdy nie zapomną, jak się przy Tobie czuli."
Tekst Maya Angelou