Kiedy pani Zosia pojawiła się w szpitalu w Toszku, miała krótką spódniczkę, botki i błękitne włosy. Przyjechała z Przemyśla. Połowa babć mówiła tu wtedy tylko po niemiecku.

To było bardzo dawno temu.

Poznam panią Stąd, czyli o kobietach z gminy Toszek. (Projekt Zamek w Toszku)

Jedną z moich bohaterek będzie (mam taką nadzieję) pani Zosia 83-letnia terapeutka ze Szpitala Psychiatrycznego w Toszku.

Ta piątkowa rozmowa nie była łatwa. Dużo emocji.

…

A potem na Jurze pod tarpem i w deszczu myślę o Odrze.

O grobowej ciszy. O tym jak to jest nad rzeką, gdy nie słychać śpiewów ptaków. I gdy rzeką płyną trupy ryb i innych stworzeń.
Żyjemy w świecie (w kraju) w którym wędkarz musi mieć specjalne zezwolenia na łowienie ryb a od kilku dni rząd nie może ustalić winnych śmierci miliona rzecznych stworzeń.

Trudne przeżycia, traumy możemy integrować przez ruch ale też przez opowieść. Ubrać je w ramy.

I ja to właśnie staram się robić. To wszystko tutaj i w spisanych przeze mnie herstoriach.

Pada deszcz. Siedzimy pod tarpem na jurze. Czytam Pomoc psychologiczną w ujęciu Gestalt:

,,Takie poglądy na dobre życie nie są nowe. Poniższe wskazówki pochodzą od Indian amerykańskich:

Traktuj z szacunkiem ziemię i wszystko, co na niej jest.
Okazuj wielki szacunek swoim bliźnim.
Pracuj wspólnie z innymi dla dobra całej ludzkości.
Pomagaj i bądź uprzejmy zawsze, gdy to jest konieczne.
Dbaj o dobrą formę ciała i umysłu.
Poświęć część swojego wysiłku realizacji nadrzędnej wartości (większemu dobru)”

To wcale nie jest proste (deszcz kropi miarowo).