Najzupełniej wystarczy jej to co zrobiła...(Alice Munro i film)
,,Trzydzieści lat temu pewna rodzina spędzała wakacje na wschodnim wybrzeżu Vanouver Island. Młody ojciec i matka, ich dwie córeczki i starsze małżeństwo, rodzice męża.” Pogoda była idealna.
Alice Munro, opowiadanie z tomu ,,Miłość dobrej kobiety’’ pod tytułem ,,Dzieci zostają’’.
(Już dawno chciałam o tym napisać. Kiedyś czytałam to opowiadanie moim joginkom w Kominkowy późny wieczór, tuż po wieczornej medytacji, pamiętam, że potem długo dyskutowałyśmy!)
Pauline często (zanim jeszcze porzuciła swoją rodzinę) wędrowała ze swoją najmłodszą córeczką wyboistą drogą, która prowadziła nad morze. Na kostium kąpielowy narzucała sukienkę w kwiaty a na głowę kapelusz. Zamyślona pchała przed sobą spacerowy wózek.
To jest opowiadanie o kobiecie o imieniu Pauline, która zostawia męża, dzieci i odchodzi z innym mężczyzną. (To samo zrobiła przecież Anna Karenina i to samo chciała zrobić madame Bovary!)
Czy Pauline odeszła do miłości? Albo do jej ułudy? (To opowiadanie to taka mini powieść jest, w której każdy kolejny szczegół zapełnia przestrzeń a ta z kolei robi się szybko duszna i nasycona i nie przynosi wytchnienia…)
,,Jej dzieci dorosły. Nie nienawidzą jej. Ani za to, że odeszła, ani za to, że nie wróciła. Ale też nie wybaczają. Może nie wybaczyłyby jej tak czy owak, ale czegoś innego.”
…
W filmie ,,Co się wydarzyło w Madison Country” w reżyserii Clinta Eastwooda jest taka scena. Ona i on rozmawiają, wokół nich unoszą się trudne do zapanowania emocje. I wtedy ona pyta czy on nie jest zmęczony.
- Pytasz mężczyznę czy zmęczył się mówieniem o sobie? – to on.
- Na pewno nudzi Cię ta rozmowa z gospodynią domową mieszkającą całe swoje życie na tym kompletnym odludziu – to ona.
Ameryka. Moje ulubione lata sześćdziesiąte. Duszne przedmieścia albo prowincja. Kobieta ustawia na stole talerze, wygładza obrus i poprawia kwiaty w wazonie. Jednym ruchem strzepuje tylko dla niej widzialne okruszki ze stołu.
Francesca w filmie nie odchodzi od rodziny. Powinność wygrywa z pragnieniem.
W liście do swoich dorosłych już dzieci, po wielu latach pisze:
,,Kobieta gdy postanawia wyjść za mąż i urodzić dzieci to jej życie się kończy. A kiedy dzieci odchodzą to zabierają ze sobą to co zostało z jej życia”.
A przecież ludzie to robią. Kochają. Nienawidzą. Odchodzą. Albo zostają. Ale też płacą dużą cenę za wyjście poza rolę, która została im narzucona. (Nie jesteśmy tacy sami, literatura pozwala przyjrzeć się losom ludzkim z boku i z bezpiecznej odległości.)
,,Była pewna, że już nigdy nie będzie jej obchodziło, w jakich pokojach będzie mieszkała ani w co będzie się ubierała. Że nie będzie w ten sposób podpowiadać ludziom, kim jest, jakim jest człowiekiem. Nawet sobie samej tego nie podpowie. Najzupełniej wystarczy jej to, co zrobiła – to wszystko.”
…
Cytaty pochodzą z książki Alice Munro, ,,Miłość dobrej kobiety’’ (opowiadanie ,,Dzieci zostają’’) oraz z filmu ,,Co się wydarzyło w Madison County” w reżyserii Clinta Eastwooda. Alice Munro jest jedną z moich ulubionych pisarek, noblistką i mistrzynią krótkich form oraz nieoczywistych rozwiązań.
(Już dawno chciałam o tym napisać. Kiedyś czytałam to opowiadanie moim joginkom w Kominkowy późny wieczór, tuż po wieczornej medytacji, pamiętam, że potem długo dyskutowałyśmy!)
Pauline często (zanim jeszcze porzuciła swoją rodzinę) wędrowała ze swoją najmłodszą córeczką wyboistą drogą, która prowadziła nad morze. Na kostium kąpielowy narzucała sukienkę w kwiaty a na głowę kapelusz. Zamyślona pchała przed sobą spacerowy wózek.
To jest opowiadanie o kobiecie o imieniu Pauline, która zostawia męża, dzieci i odchodzi z innym mężczyzną. (To samo zrobiła przecież Anna Karenina i to samo chciała zrobić madame Bovary!)
Czy Pauline odeszła do miłości? Albo do jej ułudy? (To opowiadanie to taka mini powieść jest, w której każdy kolejny szczegół zapełnia przestrzeń a ta z kolei robi się szybko duszna i nasycona i nie przynosi wytchnienia…)
,,Jej dzieci dorosły. Nie nienawidzą jej. Ani za to, że odeszła, ani za to, że nie wróciła. Ale też nie wybaczają. Może nie wybaczyłyby jej tak czy owak, ale czegoś innego.”
…
W filmie ,,Co się wydarzyło w Madison Country” w reżyserii Clinta Eastwooda jest taka scena. Ona i on rozmawiają, wokół nich unoszą się trudne do zapanowania emocje. I wtedy ona pyta czy on nie jest zmęczony.
- Pytasz mężczyznę czy zmęczył się mówieniem o sobie? – to on.
- Na pewno nudzi Cię ta rozmowa z gospodynią domową mieszkającą całe swoje życie na tym kompletnym odludziu – to ona.
Ameryka. Moje ulubione lata sześćdziesiąte. Duszne przedmieścia albo prowincja. Kobieta ustawia na stole talerze, wygładza obrus i poprawia kwiaty w wazonie. Jednym ruchem strzepuje tylko dla niej widzialne okruszki ze stołu.
Francesca w filmie nie odchodzi od rodziny. Powinność wygrywa z pragnieniem.
W liście do swoich dorosłych już dzieci, po wielu latach pisze:
,,Kobieta gdy postanawia wyjść za mąż i urodzić dzieci to jej życie się kończy. A kiedy dzieci odchodzą to zabierają ze sobą to co zostało z jej życia”.
A przecież ludzie to robią. Kochają. Nienawidzą. Odchodzą. Albo zostają. Ale też płacą dużą cenę za wyjście poza rolę, która została im narzucona. (Nie jesteśmy tacy sami, literatura pozwala przyjrzeć się losom ludzkim z boku i z bezpiecznej odległości.)
,,Była pewna, że już nigdy nie będzie jej obchodziło, w jakich pokojach będzie mieszkała ani w co będzie się ubierała. Że nie będzie w ten sposób podpowiadać ludziom, kim jest, jakim jest człowiekiem. Nawet sobie samej tego nie podpowie. Najzupełniej wystarczy jej to, co zrobiła – to wszystko.”
…
Cytaty pochodzą z książki Alice Munro, ,,Miłość dobrej kobiety’’ (opowiadanie ,,Dzieci zostają’’) oraz z filmu ,,Co się wydarzyło w Madison County” w reżyserii Clinta Eastwooda. Alice Munro jest jedną z moich ulubionych pisarek, noblistką i mistrzynią krótkich form oraz nieoczywistych rozwiązań.