Wstyd.
Ciało.
Lęk przed oceną.
Odrzuceniem.
Co inni o mnie pomyślą?
(Wstyd podszyty lękiem przed odrzuceniem.)

Ostatni jeżdzę dużo komunikacją miejską. Przyglądam się kobietom.
Są różne.

,,Nie są zrobione”. Mają za to żylaki na nogach. Blade twarze i podkrążone oczy. Zmęczone. Jakieś takie są zwyczajne. Dwa różne światy.

Zastanawiam się jak się starzeć? Bo nie mam złudzeń, że właśnie to się dzieje.

Jaką wybrać drogę? Jestem w menopauzie. Mam przypływy gorąca. Pocę się. Mimo dużej ilości ruchu, przybieram na wadze.

Od lat zajmuje się Ciałem. Swoim. Kobiecym. Na jodze. Teraz w gabinecie terapeutycznym.

Moja znajoma, która przychodzi do mnie na jogę jest piękną starszą ode mnie kobietą z siwymi włosami i pięknym uśmiechem. Twarz pełna zmarszczek i pełna życia. Żywa!

Pięknie o tym pisze Marianka, którą czytałyśmy na jodze (Marianna Gierszewska, Być tak naprawdę):

Jest więc to ciało. Ciało, które widzimy jako produkt: dodaj, odejmij, popraw, odchudź, wyszlifuj, wymień. Tak więc dodajemy i odejmujemy, poprawiamy i odchudzamy, szlifujemy i wymieniamy. Potem stajemy przed lustrem z tym samym nienawistnym spojrzeniem - bo tu nigdy o ciało nie chodzi, tu od zawsze chodzi o spojrzenie na siebie w całości. Dopiero gdy popatrzymy na siebie jak na pełny obraz, zobaczymy, że nic w nim nie jest przypadkowe. Opuchnięte nogi…Co one dźwigają? Oponka na brzuchu…Przed czym ma ochronić? Tu wszystko ma sens i prowadzi pamięcią do spraw, miejsc, ludzi, o których- być może - myślimy, że już zapomniałyśmy. Nasze ciała mówią. Każdego dnia. Słuchamy ich?

…

Nasze ciała mówią. Słuchamy ich?