Powoli umiera ten...
Powoli umiera ten, kto nie wywraca stołu. Kto jest nieszczęśliwy z pracy. Kto nie ryzykuje pewności dla niepewności realizacji Marzeń. Kto nie pozwoli sobie, przynajmniej jeden raz w życiu, uniknąć rozumnych rad i pójść za głosem Serca.
Do wiersza Marty Medeiros wróciłyśmy w zeszłym tygodniu na jodze. Za każdym razem bardzo mnie ten wiersz porusza.
Na zdjęciu wystawiam twarz do jeszcze październikowego słońca w drodze w nasze ukochane Bieszczady. Wieje wiatr wolności. Pies Futu zapewne też czuje wolność.
Dziś Futu dochodzi do siebie po piątkowym zabiegu. Pewnie niedługo znów wyruszymy w podróż.
Wiersz
Powoli umiera ten, kto staje się niewolnikiem przyzwyczajenia, powtarzając każdego dnia te same drogi…
Kto nigdy nie zmienia punktów odniesienia…
Kto nigdy nie zmienia koloru swojego ubioru…
Kto nigdy nie porozmawia z nieznajomym….
Powoli umiera ten, kto unika w swoim życiu Pasji,
Kto zawsze przedkłada czarne nad białe i poszczególne chwile nad całą paletę emocji, które powodują, że oczy błyszczą, na twarzy pojawia się uśmiech, a serce bije mocniej w konfrontacji z błędami i racjonalizmem…
Powoli umiera ten, kto nie ,,wywraca stołu",
Kto jest nieszczęśliwy z pracy,
Kto nie ryzykuje pewności dla niepewności realizacji Marzeń,
Kto nie pozwoli sobie, przynajmniej jeden raz w życiu, uniknąć rozumnych rad i pójść za głosem Serca…
Powoli umiera ten, kto nie podróżuje…
Kto nie czyta, kto nie słucha muzyki…
Kto nie znajduje dobra w sobie…
Powoli umiera ten, kto niszczy swą miłość własną…
Kto znikąd nie chce przyjąć pomocy…
Kto idzie przez życie narzekając na własne nieszczęście i na „deszcz”, który pada…
Powoli umiera ten, kto rezygnuje z inicjatywy przed rozpoczęciem jej,
Kto nie pyta o to, czego nie rozumie, i nie odpowiada, kiedy zna odpowiedź…
Unikamy śmierci w małych dawkach,pamiętając zawsze, że bycie żywym domaga się długiego wysiłku i wytrwałości, począwszy od prostej czynności oddychania.
Martha Medeiros
Na zdjęciu wystawiam twarz do jeszcze październikowego słońca w drodze w nasze ukochane Bieszczady. Wieje wiatr wolności. Pies Futu zapewne też czuje wolność.
Dziś Futu dochodzi do siebie po piątkowym zabiegu. Pewnie niedługo znów wyruszymy w podróż.
Wiersz
Powoli umiera ten, kto staje się niewolnikiem przyzwyczajenia, powtarzając każdego dnia te same drogi…
Kto nigdy nie zmienia punktów odniesienia…
Kto nigdy nie zmienia koloru swojego ubioru…
Kto nigdy nie porozmawia z nieznajomym….
Powoli umiera ten, kto unika w swoim życiu Pasji,
Kto zawsze przedkłada czarne nad białe i poszczególne chwile nad całą paletę emocji, które powodują, że oczy błyszczą, na twarzy pojawia się uśmiech, a serce bije mocniej w konfrontacji z błędami i racjonalizmem…
Powoli umiera ten, kto nie ,,wywraca stołu",
Kto jest nieszczęśliwy z pracy,
Kto nie ryzykuje pewności dla niepewności realizacji Marzeń,
Kto nie pozwoli sobie, przynajmniej jeden raz w życiu, uniknąć rozumnych rad i pójść za głosem Serca…
Powoli umiera ten, kto nie podróżuje…
Kto nie czyta, kto nie słucha muzyki…
Kto nie znajduje dobra w sobie…
Powoli umiera ten, kto niszczy swą miłość własną…
Kto znikąd nie chce przyjąć pomocy…
Kto idzie przez życie narzekając na własne nieszczęście i na „deszcz”, który pada…
Powoli umiera ten, kto rezygnuje z inicjatywy przed rozpoczęciem jej,
Kto nie pyta o to, czego nie rozumie, i nie odpowiada, kiedy zna odpowiedź…
Unikamy śmierci w małych dawkach,pamiętając zawsze, że bycie żywym domaga się długiego wysiłku i wytrwałości, począwszy od prostej czynności oddychania.
Martha Medeiros