Jadę pociągiem to Wawy na Galę Finałową I edycji Liderek Równości (zostałam Liderką Równości województwa śląskiego).

Za oknami pociągu wiosna (na chwilę zatrzymuję się w codziennym biegu).

Słucham podcastu Ładnie o Traumie Sabiny Sadeckiej.

W tym tygodniu na jodze wróciłam do opowieści, którą usłyszałam od Świetnej Kobiety na jednym ze zjazdów mojego stażu psychoterapii Gestalt w Krakowie.

To jest opowieść o traumie zamkniętej w słoiku.

Na pierwszym obrazku mamy trzy słoiki, w każdym zamknięta jest ołowiana, ciężka kula. Ta kula to nasza trauma, strata, trudność. Słoiki są takiej samej wielkości a kule w każdym kolejnym słoiku są coraz mniejsze.

Co sugeruje, że z czasem będzie lepiej albo czas leczy rany albo tak się po prostu stanie. Ale to nieprawda jest. Czas wcale nie leczy ran. Albo robi to wybiórczo i niedokładnie. Nie możemy czekać biernie.

Na drugim obrazku wciąż widzimy trzy słoiki. Kule zamknięte w środku słoików są tej samej wielkości, ale to każdy kolejny słoik jest większy.
Obrastamy w siłę. W relacje. W emocje. W działania.

Rośniemy wokół traum. Wypuszczamy nowe pędy. Pędy relacji, pędy wzrastania.
Co nam pomoże przetrwać?

To raczej nie będzie kąpiel w różowej piance (aczkolwiek na chwilkę zrobi się miło). Nowy ciuch i czy bezmyślne powtarzanie – bądź tu i teraz, zatrzymaj się, odpuść.

Czy coś nam pomoże przetrwać?

Trauma to coś takiego na co nasz układ nerwowy nie zdążył się przygotwać. Za dużo. Za wcześnie. (Leku, napięcia, straty)

,,Czas leczy rany”. No nie leczy. Częścią traumy jest niepamięć, która sprawia, że jest jeszcze trudniej.

Z drugiej strony sytuacja krytyczna uświadamia nam nasze zasoby.

Co działa w moim życiu, że jestem silniejsza?
Szczęśliwa pomimo wszystko? (Pytam wciąż siebie)

Fotka nie jest z pociągu tylko z ,,mojego” miejsca na ziemi. Często wracamy w To Miejsce. Ważna sprawa to jest. W pomaganiu, w działaniu, lęku i niepewności, którego doświadczamy. Kontakt ze sobą. Wgląd w siebie i ciągle sprawdzanie.

Miejsce Mocy. Niech w nas żyje!