Z wielu podobnych zdarzeń, jakie zaszły w ciągu naszego życia, wyciągamy wniosek, że kiedy kobiety nie mówią głośno, kiedy zbyt mało ludzi mówi głośno, cichnie też głos dzikiej kobiety, cichnie natura i świat przyrody.

Ale powoli, powoli, gdy zostawiłaś ich głosy za sobą, gwiazdy zaczęły świecić poprzez zasłony chmur, i pojawił się nowy głos, który powoli rozpoznałaś jako swój własny, który dotrzymywał ci towarzystwa gdy kroczyłaś głębiej i głębiej w świat.

Patrzę na opadające liście. Czuję zimne poranki. Po jodze siedzimy na tarasie. Księżyc jasno świeci. Trochę rozmawiamy a trochę milczymy.