Spokojne przechodzenie jesieni w zimę wcale nie jest przykrym okresem. Zabezpiecza się wtedy różne rzeczy, gromadzi się i chowa jak największą ilość zapasów. Przyjemnie jest zebrać wszystko, co się ma, tuż przy sobie, możliwie najbliżej, zmagazynować swoje ciepło i myśli i skryć się w głębokiej dziurze, w samiutkim środku, tam gdzie bezpiecznie, gdzie można bronić tego, co ważne i cenne, i swoje własne. A potem niech sobie sztormy, ziąb i ciemności przychodzą, kiedy chcą. Niech tłuką o ściany, szukając po omacku wejścia, i tak go nie znajdą, bo wszystko jest zamknięte, a w środku siedzi ten, kto był przezorny, siedzi i śmieje się, zadowolony z ciepła i samotności.

Głosy wsparcia i zapewnienia o ufności w siły osoby, która rusza w nieznane, czy też wspólny śmiech nad zaliczonymi po drodze porażkami, zdarzają się rzadko. Stać na nie tylko ludzi, którzy rozprawili się ze swoimi lękami albo nigdy ich nie zaznali. Szczodrych, ciekawych świata, wewnętrznie spokojnych. Już to wiem. Przyswoiłam i zrozumiałam: to, co robię z moim życiem, nie musi się wszystkim podobać.

Nazywana ją wielką czarownicą literatura brazylijskiej. ,,Uwaga na Clarice - lata temu jeden z przyjaciół przestrzegał czytelniczki. - To nie jest literatura. To czarownictwo.”