Eta Kobi w książce ,,Kobieta’’ (książce, którą teraz odkrywam) cytuje jedną ze swoich bohaterek:,,Jest takie powiedzenie po rosyjsku, że możesz (jednym spojrzeniem) zatrzymać konia w galopie i wejść do płonącej izby. Ono jest mi bardzo bliskie w kontekście bycia kobietą, kobietą odważną.” Po wysłuchaniu tak wielu już herstorii rozumiem, że ważne jest też danie sobie prawa do szukania wsparcia u innych. U kobiet. I ważne jest, żeby nigdy nie zwątpić w swoją wewnętrzną siłę. Nigdy!

N. odezwała się do mnie na FB, pod jednym z moich postów.,,U nas gdy ktoś nie kocha drugiego człowieka – napisała - nie ma dzieci, psa, tylko siebie kocha, po prostu ( czasem całe życie, czasem przez jakąś chwilę tak jest) od razu jest "gorszy" i nie do końca akceptowany. No bo nie robi jak należy, nawet jeśli to jest jego prawda.’’

Co może spotkać kobietę?Gwałt. Bo sama się prosiła. Łaziła po ciemnych uliczkach, głupia była albo niezbyt dobrze pilnowała swojego drinka przy barze. I za krótką spódniczkę miała.

W noc po rozmowie z Agatą - doulą przyśnił mi się mój poród.Ja rodziłam ale też mnie rodzono. To był ciężki poród. Odarty z intymności. Byłam bardzo daleko od swojego ciała. Wczesna lata siedemdziesiąte. Migające światło jarzeniówki i blade lamperie na ścianach. Ból. Zimne i ostre narzędzia. Obudziłam się nagle cała zlana potem. (Bo jest we mnie mała dziewczynka urodzona w taki właśnie sposób. Dla kobiet w mojej rodzinie poród był traumą.Takie to były czasy.)

O Ince opowiedziała mi znajoma joginka. Rozmawiałyśmy długo przez telefon. O kobiecości, o sile kobiet (jak zawsze). Wcześniej Aneta napisała do mnie:„Kasiu czy wciąż szukasz bohaterek do swojej książki? Pytam, bo poruszyła mnie bardzo historia mojej uczennicy, ta historia mogłaby być wielką inspiracją dla kobiet a w szczególności dla młodych dziewczyn!”

Kiedy Małgorzata pisze na swoim facebookowym profilu o Wielkim Pochodzie Herstorycznym, który zorganizowała podczas IX Kongresu Kobiet w Poznaniu, to jeden z internautów pyta:- A co to u diaska jest ta herstoria?Ha! No właśnie!

Monika. Kobieta w drodze. Kiedy myślę o kobiecie, która szuka i nigdy w tym szukaniu nie ustaje, to od razu przychodzi mi na myśl Monika. Drobna, niska brunetka, o ciemnej karnacji, która wszędzie wygląda „jakby była nie stąd”. Kobieta w procesie. W drodze. W zmianie. Fotografka i prawniczka. Sportsmenka. Pani prokurator od trudnych dziecięcych spraw. Mama trójki dzieci. Trochę wiedźma, trochę czarownica o niezwykle przenikliwych obserwacjach. Wegetarianka od 20 lat. Feministka.

Mówią:-Powinnaś znać swoje miejsce.-Grunt to znaleźć swoje miejsce na ziemi. Bo bez tego ani rusz.I jeszcze dodają w dobrej wierze:- Nie daj innym zająć swojego miejsca.

„Czasami zastanawiam się, ile jeszcze kilometrów muszę przebiec, przejechać, przebrnąć, aby mieć dość? I jak długo to wszystko potrwa? Jednak potem przychodzi to dziwne uczucie, że chcę być tam, gdzie mnie nie ma. A gdy dotrę i jestem, to nie wystarcza.” (Michalina Trefon po Leśnym Biegu Przełajowym, dystans 22 km)

Moja babcia mieszkała przy wiejskiej drodze w małym domku przyklejonym do kuźni i zabudowań gospodarczych. Mój dziadek umarł dużo wcześniej, był kowalem. Ten dom to były w zasadzie trzy pomieszczenia – sień, izba z piecem i łóżkiem przykrytym wielką pierzyną i drugi pokój, taki bardziej gościnny, z reprodukcją obrazu, którego jako dziecko bardzo się bałam.

- Cześć, chciałbym opowiedzieć Ci o mojej babci. To będzie historia w temacie silnych kobiet. Kobiet, zmuszanych do ślubów, tak żeby majątek pozostał w rodzinie. Kobiet samotnie wychowujących dzieci. Kobiet ciężko pracujących. Czy to byłoby dla Ciebie interesujące? Taka kobieta z przeszłości? (Bruno napisał do mnie w niedzielę, z samego rana).