Te słowa i cała książka mojego ulubionego psychoterapeuty Irvina Yaloma niosą nadzieję. Szczególnie w sytuacji gdy umiera kobieta w sile wieku i swojej sprawczości.

Idę ulicą w Pyskowicach, naprzeciwko mnie idzie tata za rękę z małym chłopczykiem i mówi do synka – popatrz to jest pani, która wyciągnęła Cię z brzuszka. A ja myślę sobie – i pana też wyciągnęłam.

Warsztat Mocy i Rozkoszy w Stacji Kultury Pyskowice. Dziękuję drogie Kobiety! Moc jest w nas!

Żółty dom po lewej. Łatwo trafić. Drzwi otwiera mi kobieta o niezwykle ujmującym uśmiechu. Siwe kręcone włosy. I ten uśmiech. Nie jestem przyzwyczajona nie bywam w takich sytuacjach. (Mówi pani Elżbieta i tak rozpoczyna się nasza rozmowa.) Z zawodu jestem krawcową. Zwykłą krawcową. (Chwila ciszy) Szyję. Ale nie tak żeby projektować ale po prostu. Skrócić, przeszyć, zamek wszyć.

Pyskowice 2024. Dobry Nowy Rok.

Nie znam stanu nudy. Mam 72 lata, póki głowa sprawna to jest dobrze. Komputer ogarnęłam, telefon też, mam masę przyjaciół i chcę działać jak najdłużej.

Dwa lata temu otworzyłam pracownie w domu moich rodziców. Była to już konieczność ponieważ malowanie na rozłożonej foli w pokoju między łóżkiem a biurkiem stawało się męczące. Proszę sobie wyobrazić codzienne sprzątanie sztalugi i farb, o zapachu werniksu i farb olejnych już nie wspomnę.

Pani Celina mieszkała na poddaszu w Domu Nauczyciela (ulica Traugutta 2). Miała malutkie mieszkanko a w nim wielki fortepian. Prawdziwy. Była zapraszana na świętowanie Dnia Nauczyciela.

Ja to nie jestem wylewna, nie wiem o czym my tu w ogóle mamy rozmawiać. Tu się urodziłam. W Wielowsi , na tej samej ulicy tylko dwa domy dalej. Mama nas wychowywała, rodzice od zawsze stąd.

Przechodzimy w życiu różne etapy. Jesteśmy wojowniczkami, matkami, działaczkami. W momencie kiedy rodzi się dziecko z niepełnosprawnością cały świat wywraca się do góry nogami i determinuje rzeczywistość. Takie było moje wyobrażenie, które potwierdza opowieść mamy Franka.

Trzy siostry. Miłość przeplata się z determinacją. Wielka historia z codziennością. Myślę o tych trzech dzielnych kobietach. Patrzę na zdjęcie Tante Idy. Stoi wyprostowana. Niepokorna. Czy gdyby trzy siostry siadły razem do stołu to jak potoczyłaby się ich opowieść?

Na wakacje do Sierakowic do dziadków jeździliśmy, bo tam było duże gospodarstwo. Kiedyś to było lepiej, lataliśmy całą gromadą dzieciaków na podwórku. Teraz dla dzieci to kara odejść od laptopa i wyjść na podwórko.Na nasze Sośnicowice mówiło się ,,miasteczko’’ i na pamiątkach komunijnych z 1910 roku jest nawet zapisane ,,w miasteczku’’. (Pokazuje mi pani Teresa). Jeszcze do tej pory starzy mieszkańcy mówią – jadę do miasteczka.(Pani Teresa zamyśla się.)

Jak się w człowieku zaszczepi sprawczość i obowiązkowość, to ona już zostaje. Ja to robię przecież też dla siebie. Jak widzę, że ludzie są zadowoleni, to daje mi to ogromną satysfakcję.