Pewien król popełnił ciężki błąd i przez to bogowie skazali go na życie w kobiecej postaci. Pohańbiony uciekł daleko w lasy ale tam kiedy pierwszy smutek minął (i żałoba) spotkał drwala. Zakochał się (jak to w życiu bywa). I to z wzajemnością. Zostali zatem kochankami i byli bardzo szczęśliwi (z tym drwalem).

Książka ,,Po rozstaniu” izraelskiej pisarki Zeruya Shalev szarpie mną do bólu (nie, nie to nie jest egzaltacja - książka jest tak właśnie napisana za co autorka została przez recenzentów nazwana - za bardzo emocjonalną, za bardzo kobiecą, typowo kobiecą, emocjonalnie labilną, błądząca a ja to myślę, że nie każdy ją zrozumie i ach co to za kobieca literatura jest, te duszne sytuacje, i piekło rozstania, melodramat i banał taki owaki, niech się ta pani ogarnie w końcu!)

Na koniec swojej opowieści dodała: Dziękuję, że jest pani naszą pyskowicką feministką. (Uśmiechnęłam się wewnętrznie).

,, Kolor różowy czyli minus zielony.Nadchodzi zima i chłód staje się coraz bardziej dotkliwy. Wskaźniki zanieczyszczeń powietrza przesuwają się na skali koloru w stronę coraz bardziej toksycznego różu. Smętny pejzaż zielonego czarnego Śląska. Każdej zimy próbując sięgnąć wzrokiem jak najdalej w niebo mylimy stado czarnych wron z unoszącymi się płatkami czarnego śniegu-skrawkami palonych śmieci i sadzy.”…

Przez kolejne lata wszystko się zmieniało. Coś wielkiego znikało za horyzontem. Rodziło się nowe. Jedno oswajałam a drugie żegnałam. Poznane światy zmniejszały się i stawały całkiem znajome.

Żaden nauczyciel nie wie, co czujesz, wiec w tych momentach bądź swoim własnym guru i rozwijaj swoją mądrość. Bernie Clark, Yin Joga

Osobiste konkursy piękności organizujemy sobie każdego dnia.

Na końcu drogi stała malutka dziewczynka w długim nieprzemakalnym płaszczu i w czerwonych gumowcach. Taplała się w wielkiej kałuży. Wyglądała jak kolorowy ptak.

Ale liczy się przecież moment zadzierzgnięcia. Drobne rzeczy nigdy się zupełnie nie rozpierzchają. To jak nadzieja w mroku.

Bo ludzie często projektują swoje lęki na innych. Doradzają nieproszeni. Kompulsywnie mówią o rzeczach, które ich przerażają. Albo rozpaczliwie szukają rozmówcy do tylko swoich tematów.

Spokojne przechodzenie jesieni w zimę wcale nie jest przykrym okresem. Zabezpiecza się wtedy różne rzeczy, gromadzi się i chowa jak największą ilość zapasów. Przyjemnie jest zebrać wszystko, co się ma, tuż przy sobie, możliwie najbliżej, zmagazynować swoje ciepło i myśli i skryć się w głębokiej dziurze, w samiutkim środku, tam gdzie bezpiecznie, gdzie można bronić tego, co ważne i cenne, i swoje własne. A potem niech sobie sztormy, ziąb i ciemności przychodzą, kiedy chcą. Niech tłuką o ściany, szukając po omacku wejścia, i tak go nie znajdą, bo wszystko jest zamknięte, a w środku siedzi ten, kto był przezorny, siedzi i śmieje się, zadowolony z ciepła i samotności.

Głosy wsparcia i zapewnienia o ufności w siły osoby, która rusza w nieznane, czy też wspólny śmiech nad zaliczonymi po drodze porażkami, zdarzają się rzadko. Stać na nie tylko ludzi, którzy rozprawili się ze swoimi lękami albo nigdy ich nie zaznali. Szczodrych, ciekawych świata, wewnętrznie spokojnych. Już to wiem. Przyswoiłam i zrozumiałam: to, co robię z moim życiem, nie musi się wszystkim podobać.