Chłopcy spojrzeli wewnątrz siebie. Dziewczynki spojrzały na zewnątrz. Zapomniałyśmy, w jaki sposób znajdować odpowiedzi, kiedy nauczyłyśmy się zadowalać innych. To dlatego żyjemy głodne.

Krywe. Opustoszała dolina. Na niewielkim wzgórzu Diłok stała murowana cerkiew. Mieszkańcy widzieli ją z daleka, bo takie miała zadanie. Teraz pozostały po niej tylko ruiny. Majestatyczne i ciche. (Niezwykłe jest to miejsce. Piękne i straszne).

Chodzi w istocie o rzecz bardzo prostą: jeśli ktoś się dostatecznie często wykazuje odwagą, to prędzej czy później się potknie. Nie jest odważny ten, kto mówi: „Nie mogę zaryzykować, że mi się nie uda”. Odwagą jest powiedzieć: „Wiem, że coś mi w pewnym momencie nie wyjdzie, ale i tak będę się starać z całych sił”. Nigdy jeszcze nie spotkałam odważnego człowieka, który nigdy w życiu się nie bał.

Kawa, wino, kosmetyki. Poruszamy się w świecie zadziwiających skojarzeń zpachych. Kawa pachnie cebulą. Wino mydłem. Mydło…(Tworzę własne zbiory zapachowe. W jednym zbiorze znajdują się - płyn do spryskiwaczy, ulubione kiedyś perfumy, wino verde zielone).

Po przebytym kilka miesięcy temu Covidzie kawa wciąż pachnie zupełnie inaczej. Ulubione białe wino w najlepszym wypadku nie pachnie w ogóle a świat moich zapachów kompletnie zwariował i taki już pozostał, czasem bardzo bardzo nieprzyjemny (czy ta zapachowa rzeczywistość zostanie ze mną już na zawsze? Ilu nas takich ,,czujących inaczej” jest?)

Nasze ostatnie Herstorie: kobieta opowiada mi o gwałcie, który przeżyła lata temu oraz wzruszające spotkanie przy okazji sprzedaży mojej książki z Kobietą, która próbuje sobie radzić po stracie bardzo bliskiej osoby.

W tym tygodniu stałyśmy na Placu Doncaster. A potem solidarnie pod komendą. To wszystko w deszczu. I dwa razy zaczynałyśmy Klub Książki Kobiecej aż w końcu udało się. (Ten rytm zamienia się w dźwięk padającego wciąż deszczu. Rytm bębnów. Rytm naszego serca. Deszcz.)

Żyjemy w społeczeństwie, które nie pozwala na potknięcia, w świecie, który niszczy za błędy. Kreując nierealne wymagania wobec innych, tworzymy przestrzeń iluzorycznej doskonałości. To broń obusieczna. W pseudoperfekcyjnej rzeczywistości jest coraz mniej miejsca na szczerość i bliskość.

Niezmiennie jednak będę działać na rzecz relacji. Bliskości. Tworzyć kobiece kręgi. Wspierać. Działać. Relacje są bardzo ważne. Nie można nam tego odebrać.

Natalia de Barbaro pisze, że ,,jednym z przekonań, które są przyczyną największego poczucia osamotnienia i źródłem codziennego bólu, jest myśl, że wszyscy wokół ogarniają – albo w ogóle raz na zawsze ogarnęli.”

Na szczęście zmiana zwykle zaczyna się na marginesach i kieruje do centrum. Jedna obluzowana cegła sprawia, że patriarchalny mur zaczyna powoli kruszeć. Moja książka jest bardzo osobista, mój feminizm bywa czuły oraz od pewnego czasu jestem fanką Rebecci Solnit. Taka po prostu jestem.

W nadziei, że wytrwamy, z miłością do nowo przybyłych i ich pięknego zgiełku...

Kolory, kolory. Różowy plusz. Cassie grzecznie związuje włosy, wciska się w puchowe i różowe sweterki. Świat żywcem wyjęty z amerykańskich filmów lat pięćdziesiątych.Albo? Tak! Zwiastun nowego kanału TVP Kobieta. Naprawdę, musicie to zobaczyć (najlepsza jest różowa lodówka i brokuł całe szczęście, że zielony). Bajkowy różowy domek a w nim krząta się w pełnym makijażu uśmiechnięta pani domu. Albo plotkuje, tudzież zajmuje się dziećmi w tym różowym domku dla lalek.