Nasze ostatnie Herstorie: kobieta opowiada mi o gwałcie, który przeżyła lata temu oraz wzruszające spotkanie przy okazji sprzedaży mojej książki z Kobietą, która próbuje sobie radzić po stracie bardzo bliskiej osoby.

W tym tygodniu stałyśmy na Placu Doncaster. A potem solidarnie pod komendą. To wszystko w deszczu. I dwa razy zaczynałyśmy Klub Książki Kobiecej aż w końcu udało się. (Ten rytm zamienia się w dźwięk padającego wciąż deszczu. Rytm bębnów. Rytm naszego serca. Deszcz.)

Żyjemy w społeczeństwie, które nie pozwala na potknięcia, w świecie, który niszczy za błędy. Kreując nierealne wymagania wobec innych, tworzymy przestrzeń iluzorycznej doskonałości. To broń obusieczna. W pseudoperfekcyjnej rzeczywistości jest coraz mniej miejsca na szczerość i bliskość.

Niezmiennie jednak będę działać na rzecz relacji. Bliskości. Tworzyć kobiece kręgi. Wspierać. Działać. Relacje są bardzo ważne. Nie można nam tego odebrać.

Natalia de Barbaro pisze, że ,,jednym z przekonań, które są przyczyną największego poczucia osamotnienia i źródłem codziennego bólu, jest myśl, że wszyscy wokół ogarniają – albo w ogóle raz na zawsze ogarnęli.”

Na szczęście zmiana zwykle zaczyna się na marginesach i kieruje do centrum. Jedna obluzowana cegła sprawia, że patriarchalny mur zaczyna powoli kruszeć. Moja książka jest bardzo osobista, mój feminizm bywa czuły oraz od pewnego czasu jestem fanką Rebecci Solnit. Taka po prostu jestem.

W nadziei, że wytrwamy, z miłością do nowo przybyłych i ich pięknego zgiełku...

Kolory, kolory. Różowy plusz. Cassie grzecznie związuje włosy, wciska się w puchowe i różowe sweterki. Świat żywcem wyjęty z amerykańskich filmów lat pięćdziesiątych.Albo? Tak! Zwiastun nowego kanału TVP Kobieta. Naprawdę, musicie to zobaczyć (najlepsza jest różowa lodówka i brokuł całe szczęście, że zielony). Bajkowy różowy domek a w nim krząta się w pełnym makijażu uśmiechnięta pani domu. Albo plotkuje, tudzież zajmuje się dziećmi w tym różowym domku dla lalek.

Na ulicy panował lutowy półmrok, ludzie z zasłoniętymi twarzami przemykali skuleni, obok ratusza przechodziła kolejna demonstracja. Nad główną ulicą w mieście unosiła się delikatna nutka nowego zapachu. Stary świat jeszcze pachniał ale powoli wdzierał się nowy zapach, zagarniając konsekwentnie przestrzeń.

Jesteśmy zmęczone. Aż po nagi horyzont trwa zima. Pełnia Wilczego Księżyca. I znowu pada śnieg.

Ale to kobiety właśnie dają sobie dużo ciepła i wrażliwości. Empatii (przytulenia).Podczas badania lekarskiego młoda siostra ,,zapomina się’’ i pod wpływem nagłego kopnięcia dziecka czy też cielesnego kontaktu z drugim człowiekiem – dotyku lekarki, wybucha głośnym chichotem. (Gromiące spojrzenie siostry przełożonej dławi ten chichot).

Mów mi o twojej rozpaczy, ja opowiem moją. A tymczasem dalej trwa świat. Dalej słońce i przezroczyste kamyki deszczu suną przez krajobrazy, nad łąki i głębokie drzewa, nad góry i rzeki. Znów dzikie gęsi, wysoko w czystym błękicie,lecą z powrotem do domu.

Czy tak samo czuły się kobiety, które wieszały pachnącą pościel na sznurkach a w tle już było słychać pomruki tak zwanej historii? Czy czuły się bardziej w tamtym życiu czy gwałtownie przyzwyczajały się do nowego?