A ja jak w tym wierszu Zoe Leonard, który dwa wątki niżej możecie przeczytać - chcę się dowiedzieć, dlaczego w pewnym momencie przywykliśmy. Dlaczego przywykłyśmy?Nie czujemy złości. Wkurwu. Zamiast złości czujemy smutek. Albo się boimy. (Dlaczego ciągle się czegoś boimy?)

Teraz pomimo zasp Galloperek dzielnie pnie się do góry. W pewnym momencie jednak wypadamy z traktu. Samochód uderza tyłem w drzewo i grzęźnie w rozjeżdżonym śniegu. (Zepsuta jest obudowa tablicy rejestracyjnej i jest mi z tego powodu bardzo smutno ale zaraz potem smutek przeradza się w działanie.)

Tak dużo się martwiłam. Czy ogród urośnie, czy rzeki popłyną we właściwym kierunku, czy ziemia obróci się zgodnie z nauką, a jeśli nie, jak mogę to poprawić?

Świętowanie jest ważne. W każdym czasie. Każdy czas jest ważny. Nadciąga Nowy Rok.

W Horyńcu Zdrój jest pusto, w kawiarni Sanacja na ścianach wiszą reprodukcje Tamary Łempickiej. Podobno w latach dwudziestych to miejsce i całe uzdrowisko tętniło życiem. Przyjeżdżali tu głównie kuracjusze ze Lwowa. Przez duże okna kawiarni patrzę na drzewa. Nagie na tle grudniowego szarego nieba wyglądają niesamowicie. Zapada zmierzch.

Zimowe ognisko wreszcie się rozpala. Noc w samochodzie jest zimna wydaje mi się, że słyszę dźwięk łapek wilków. Tupią tymi zimowymi łapkami wokół Galloperka. Potrzeba dłuższego czasu, żeby się rozgrzać w śpiworze (trochę panikuję z zimna).

Ale jeżeli szczęście jest umiejętnością, to jest nią także smutek. Może przez te wszystkie lata szkoły, albo przez inne utrapienia, jesteśmy uczeni ignorować smutek, upychać go w torbach i udawać, że go nie ma. Jako dorośli często musimy się uczyć, jak wyraźnie usłyszeć jego wołanie. To właśnie zimowanie. Jest to aktywna akceptacja smutku.

Można się nie angażować w politykę ale w końcu to polityka zaangażuje się w Ciebie. Wyskoczy z lodówki i nie będziesz już miała wyboru. Bo polityczne często staje się prywatne.

Ale jest też koncepcja dezintegracji pozytywnej, która mówi o tym, że kryzys psychiczny zawsze wznosi nas na trochę wyższy poziom i że wychodząc z kryzysu, nigdy nie lądujemy w tym samym miejscu, tylko zawsze piętro wyżej. (Nie byłabym sobą gdybym o tym właśnie nie przeczytała).

I jeszcze myślę o tym, że czasem na jogę przychodzicie spięte a potem tama pęka. Ale też ważne jest to, że jesteśmy razem. Rozmawiamy. Bo najgorsze jest milczenie.

W tym szalonym świecie uczymy się oddychać. Uczymy się odwagi. Uziemienia. Bycia razem. Dzikości.

I wracając do Kongresu i prof. Środy. Nie ma dobrego życia w złym świecie. Relacje, budowanie więzi, empatia. Bycie blisko. Słowa. Pisanie, mówienie. Rozmowa. To wszystko ma moc.

Grabię liście i myślę o tym co zrobi kobieta w lesie, która ma miesiączkę. Albo ten tłum na granicy - jak to jest stać w takim tłumie. Jeśli komuś chce się siku. Albo się boi bardzo.Oraz o tym, że migranci podobno przypuścili atak.