Ale nasz rytm życiu póki co płynie. Pulsuje. Wdech. Wydech. Flow.

Dani rozpacza po stratach, które ją w ostatnich czasach spotkały. Płacze, szlocha, wyje, tarza się po ziemi. I wtedy dołączają do niej inne kobiety. Jej ból staje się ich bólem. Stają się jednym organizmem. Jednym oddechem. Jedną raną.Siostrzeństwo?

Justyna Kopińska w jednym ze swoich środowych felietonów pisze jak ważne jest stworzenie sobie małych miejsc w których czujemy się bezpiecznie.

To na pewno wydarzyło się pod wpływem jednego z Opowiadań Bizarnych Olgi Tokarczuk, które czytałam moim joginkom na jodze.

Nasz świat to jest jednak pełen paradoksów. Zakupy zajmują mi średnio 40 minut (wcześniej robię plan). Obiad - pół godziny do 40 minut, to zależy oczywiście od menu. I jeszcze pranie. Robię je niemal codziennie. Potem trzeba nakarmić zwierzaki. Czas mija nieubłaganie.

Nie można nie oddychać. Ani zbyt długo oddychać za płytko. W końcu jakaś siła każe Ci zrobić głęboki wdech. Odetchnąć pełną piersią.

Ale ja myślę o bliznach typowo kobiecych. Często wynikających z naruszenia społecznych lub moralnych norm. (Podobno aborcja zostawia trwałe blizny. Podobnie jak i poronienie). I o tych, które skrywane są przez całe życie. Albo niezłomnie przechodzących w linii kobiecej z pokolenia na pokolenie.

Niektórzy uparcie twierdzą – Ty i tak świata nie zmienisz. A ja nie chcę zmieniać świata. Wystarczy jeśli zmienię jedną szkołę. Jedną ulicę. Jedno miasto. Postrzeganie jednego człowieka. Nie musimy mieć wysokich obcasów jako uroczy dodatek. Ważne jest zaangażowanie i to co dajemy światu.

Jeśli kobieta wyszła za mąż a Wy znacie wyłącznie jej imię i panieńskie nazwisko to bardzo trudno będzie Wam ją odnaleźć. Dla badaczy i badaczek herstorii jest to wielki problem.

I to się zdarza. Nie tylko w pięknych książkach. Okrągłymi słowami w tych wszystkich mądrych poradnikach opisane.

Wojna to jest męska sprawa. Historie wojen i konfliktów oglądamy zazwyczaj przecież z męskiej perspektywy. Braterstwo broni i ,,za mundurem panny sznurem’’.

,,Trzydzieści lat temu pewna rodzina spędzała wakacje na wschodnim wybrzeżu Vanouver Island. Młody ojciec i matka, ich dwie córeczki i starsze małżeństwo, rodzice męża.” Pogoda była idealna.

Po warsztatach podeszła do mnie kobieta. Dojrzała i piękna. Kiedy mówiła to patrzyłam na jej twarz. To była taka twarz, którą zapamiętuje się na długo. Pełna blasku i widać na niej było mnóstwo uczuć i emocji.