Od początku chodziło o życie i twórczość Katherine Mansfield, a nie wyłącznie o jej twórczość - co zresztą było (i nadal bywa) charakterystyczne w recepcji pisarstwa kobiet, nieodmiennie zmuszanego do uzasadnienia własnej wartości kontekstem poza literackim.

Macierzanka jakby pasuje do owłosionej cipki. Rośnie często na mrowiskach. Ma tę samą wielkość co owłosienie łonowe. A łonowy wzgórek jest jak mrowisko.

Zimna grudniowa noc. Sarna patrzyła na mnie wielkimi oczami. (Mężczyzna rozmawiał przez telefon z policją). Mokre oczy sarny i jej nagłe pochylenie głowy. Koniec. Światła samochodów. Zimno przeszywające na wskroś. (To minie...)

13.12.2020 Nic o nas bez nas. Ruch kobiecy Gliwice i Pyskowice.

To jednak, co naprawdę należy do ciebie, nigdy cię nie opuszcza. Nie mogłam znaleźć słów, nie bezpośrednio, na nazwanie mojego stanu, ale całkiem często mogłam pisać i robiłam to świetlistym eksplozjami, które przez jakiś czas pokazywały mi, że wciąż istnieje jakiś świat - skończony i piękny. Mogłam być własną flarą, w której świetle widziałam. A potem to światło znowu zgasło.

A potem następuje dziwny rozłam. Wiesz, że za wszelką cenę musisz wyglądać ładnie. Ale jesteś tym już zmęczona. I wracasz do punktu wyjścia - w grudniu 2020 w środku chaosu, pandemii i walki o prawa kobiet patrzysz ze zdumieniem na pląsające w sztucznym śniegu celebrytki albo na okładkę snobistycznego czasopisma dla kobiet i zastanawiasz jak można w to wierzyć i do dodatkowo jeszcze wydawać na ten kicz pieniądze?

Dotarło do mnie coś ważnego: wszystko, co jest na zewnątrz, może zostać zabrane w dowolnym momencie. Bezpieczne jest tylko to, co masz we wnętrzu. Dlatego też zaczęłam spisywać te przeżycia. Moja książka utkana jest z przeżyć. Boję się zapominania.

To trochę taki chichot losu jest, bo książka opowiada o sile kobiet. Zastanawiam się teraz czy publiczne przyznanie się do trudności życiowych może być uznane za słabość? A może jednak za siłę? Czy siłą jest uśmiechanie się, gdy dzieją się rzeczy trudne? Czy wręcz przeciwnie - słabością jest strach przed przyznaniem się do tego, że nie zawsze życie pisze się tak jak byśmy tego pragnęli?

,,O tym się nie mówi” Emilie Pine to eseje a właściwie pamiętnik w którym autorka otwarcie opowiada o sprawach, o których kobiety rzekomo powinny milczeć.Niezwykle mocna i odważna kobieca herstoria.

Tymczasem o moje okno uderzają kolorowe ptaki. Odbijają się od szyby a potem fruną dalej. Wysoko.

Za furtką stoi starszy pan. Nie widzę połowy twarzy, bo zasłania ją maseczka. Nie widzę czy się uśmiecha czy wręcz przeciwnie. Ale wychodzę. Niechętnie.Deszcz ścieka mi po plecach, wracam i narzucam niedbale zielony sweterek.

Mocne trzy herstorie. Również o dawaniu kobietom głosu i prawa do opowiadania o tym, co je podnieca i ekscytuje. Ale to jest też ważny głos w debacie nad tym dlaczego jesteśmy skłonne/skłonni bardziej uwierzyć przystojnemu nauczycielowi (żona, dwójka dzieci i domek na przedmieściach oraz szeroki uśmiech) niż nastolatce z trudnego domu.

A ja oglądam książkę Maliny Michalskiej o jodze. Książka ma pożółkłe strony i czarno - białe ilustracje. Wrześniowe promienie słońca padają na moją twarz.