To nie jest naiwna nadzieja. Nadzieja ta nie jest wiarą w to, że wszystko będzie dobrze. Tym bardziej teraz, kiedy widzimy wokół siebie niezliczone dowody ogromnego cierpienia i olbrzymich zniszczeń. Ta nasza nadzieja jest powiązana z szeroką perspektywą i możliwościami, które zachęcają nas do działania albo wręcz się go od nas domagają.

Nie ma złych czy dobrych uczuć. One po prostu są. Tak jak ten lęk, który nam towarzyszy. Jesteśmy z nim. Z tym lękiem. Jesteśmy w tym wszyscy.

Czytam dalej. Stwierdzono, że delfiny po śmierci towarzysza odmawiają przyjmowania pokarmu (…) zaobserwowano, że gęsi reagują na tego typu zdarzenie lataniem i nawoływaniem; szukają tak długo, aż same tracą orientację i giną.

A ja jak w tym wierszu Zoe Leonard, który dwa wątki niżej możecie przeczytać - chcę się dowiedzieć, dlaczego w pewnym momencie przywykliśmy. Dlaczego przywykłyśmy?Nie czujemy złości. Wkurwu. Zamiast złości czujemy smutek. Albo się boimy. (Dlaczego ciągle się czegoś boimy?)

Teraz pomimo zasp Galloperek dzielnie pnie się do góry. W pewnym momencie jednak wypadamy z traktu. Samochód uderza tyłem w drzewo i grzęźnie w rozjeżdżonym śniegu. (Zepsuta jest obudowa tablicy rejestracyjnej i jest mi z tego powodu bardzo smutno ale zaraz potem smutek przeradza się w działanie.)

Tak dużo się martwiłam. Czy ogród urośnie, czy rzeki popłyną we właściwym kierunku, czy ziemia obróci się zgodnie z nauką, a jeśli nie, jak mogę to poprawić?

Kiedy doszliśmy do pozycji trupa, Alice puściła White Pepper Ice Cream, Cibo Matto. Chodziła po sali między leżącymi ciałami, kucała przy każdej głowie i obiema dłońmi rozpłaszczała przestrzeń między ramionami a piersią. Kiedy zrobiła tak ze mną, mimowolnie otworzyłam oczy i popatrzyłyśmy na siebie. Poczułam, jak błękit jej oczu odbija się w moich. Prawie zemdlałam. Niedługo potem wstałam i wyszłam z zajęć przed namaste.

Świętowanie jest ważne. W każdym czasie. Każdy czas jest ważny. Nadciąga Nowy Rok.

W Horyńcu Zdrój jest pusto, w kawiarni Sanacja na ścianach wiszą reprodukcje Tamary Łempickiej. Podobno w latach dwudziestych to miejsce i całe uzdrowisko tętniło życiem. Przyjeżdżali tu głównie kuracjusze ze Lwowa. Przez duże okna kawiarni patrzę na drzewa. Nagie na tle grudniowego szarego nieba wyglądają niesamowicie. Zapada zmierzch.

Zimowe ognisko wreszcie się rozpala. Noc w samochodzie jest zimna wydaje mi się, że słyszę dźwięk łapek wilków. Tupią tymi zimowymi łapkami wokół Galloperka. Potrzeba dłuższego czasu, żeby się rozgrzać w śpiworze (trochę panikuję z zimna).

Ale jeżeli szczęście jest umiejętnością, to jest nią także smutek. Może przez te wszystkie lata szkoły, albo przez inne utrapienia, jesteśmy uczeni ignorować smutek, upychać go w torbach i udawać, że go nie ma. Jako dorośli często musimy się uczyć, jak wyraźnie usłyszeć jego wołanie. To właśnie zimowanie. Jest to aktywna akceptacja smutku.

Można się nie angażować w politykę ale w końcu to polityka zaangażuje się w Ciebie. Wyskoczy z lodówki i nie będziesz już miała wyboru. Bo polityczne często staje się prywatne.

Ale jest też koncepcja dezintegracji pozytywnej, która mówi o tym, że kryzys psychiczny zawsze wznosi nas na trochę wyższy poziom i że wychodząc z kryzysu, nigdy nie lądujemy w tym samym miejscu, tylko zawsze piętro wyżej. (Nie byłabym sobą gdybym o tym właśnie nie przeczytała).