- Siłę daje mi też praca – kontynuuje Ewa – na moje zajęcia przychodzą dzieci, które są ze mną przez wiele lat – cieszy mnie patrzenie na ich rozwój. (Jakie byłyby Pyskowice bez Ewy, bez jej działań i entuzjazmu?)

Pisanie o tym. Czytanie. Nie poddawanie się. To wszystko jest ważne. I to jest właśnie mój feminizm. Małomiasteczkowy. Oddolny.

I jak zawsze na każdym początku czytamy mój ulubiony wiersz Mary Oliver:,,Chcę wiedzieć, czy potrafisz żyć w radości, mojej albo swojej - czy potrafisz zapamietać się w tańcu i pozwolić, by wypełniła cię ekstaza po koniuszki palców. Nie zapominając o ostrożności, realiźmie i ograniczeniach, przed jakimi stoi człowiek.”

Życie to nieustający proces odnajdywania w sobie odwagi, aby w pełni z niego korzystać. Zasadniczą sprawą w procesie rozwijania wrażliwości jednostki jest uczenie jej, jak skutecznie radzić sobie z okropnościami tego świata, a jednocześnie pozostać człowiekiem o otwartym sercu, nie tłumiącym siebie i nie ograniczającym swojego Ja.

Pani Blauman – wyobrażam ją sobie, elegancką kobietę, która pomimo czasów w których żyła nosiła się modnie. Sukienki mini, apaszki a może kocie okulary przeciwsłoneczne (czy ktoś może mi opowiedzieć jak było naprawdę?)

Na ten ich lęk/strach/obłęd na jodze czytamy Moją waginę, Galiny Rymbu (działa chwilowo kojąco). Wieczór jest chłodny, zapalam ogrodowe lampki.

A tutaj rozpoczęły się żniwa (wczoraj na wieczornej jodze była nas Wielka Grupa Kobiet, ledwo zmieściłyśmy się na tarasie i na trawie - bardzo starałam się ogarnąć oddech i nasze uziemienie, pozycje stojące i nikogo nie pominąć).

Teraz po rozległych korytarzach Giganta snują się postacie z dawnej epoki (przysięgam, że słyszę szelest sukien). Gdzieniegdzie odpada tynk, wieżyczka chwieje się niebezpiecznie ale klimat pozostał. (Żałujemy, że nie ma czasu posnuć się po korytarzach i powzdychać ale wzywa nas droga!)

Wczoraj prowadziłam jogę-warsztat-krąg w Lublińcu. Wspaniałe kobiety, miejsce, atmosfera. W trakcie bardzo zbliżyliśmy do sobie. Były łzy i bardzo osobiste i trudne wyznania. Mimo, że zawsze prowadząc zajęcia jestem bardzo skupiona i podążam zgodnie z planem, który mam zapisany na kartce to udało mi się tym razem zatrzymać.Spojrzeć na te Kobiety i trochę też na siebie z czułością.

Dwie kobiety. Matka i córka. Malutka zapomniana stacja kolejowa a w zasadzie to smażalnie ryb. Sielawa albo rekin. To może po prostu pstrąg…

Obserwowanie własnych uczuć pozwala uchwycić chwilę, w której pojawia się pierwsza myśl przyciągająca czarne scenariusze. I stopniowo zmieniać jej kierunek, nadając prawdziwe znaczenie kolejnym wydarzeniom.

Nie wzrusza mnie los Arabii Saudyjskiej. Coraz mniej martwię się o siebie ale wkurwia mnie to, że moja córka musi znosić te wszystkie zaczepki i lepkie spojrzenia w autobusach i na przystankach i że jeden i drugi koleś może publicznie skomentować jej wygląd i wciąż krzyczą za nią albo chcą się ocierać i dobrze pamiętam jak to jest być młodą dziewczyną w tym kraju i nie daj Boże ubrać krótką spódniczkę i że nic od mojej młodości się nie zmieniło. Nic. Jesteś młodą kobietą - taki los.

Nie wiem jak to jest i czy obraz w Nomadland jest przesłodzony czy też nie i czy wędrowcy-koczownicy siedzący wokół ogniska na pustyni a potem ruszający samotnie w drogę są szczęśliwi i czy to jest obraz o odrzuceniu czy raczej o solidarności i czym to szczęście jest ale zatrzymuję się właśnie nad tym momentem wspólnoty, bycia razem w chwili i życia pomimo nie wpasowania się w kapitalistyczny wyścig (chociaż gorzkich momentów jest w filmie wiele).