Nie wiem jak to jest i czy obraz w Nomadland jest przesłodzony czy też nie i czy wędrowcy-koczownicy siedzący wokół ogniska na pustyni a potem ruszający samotnie w drogę są szczęśliwi i czy to jest obraz o odrzuceniu czy raczej o solidarności i czym to szczęście jest ale zatrzymuję się właśnie nad tym momentem wspólnoty, bycia razem w chwili i życia pomimo nie wpasowania się w kapitalistyczny wyścig (chociaż gorzkich momentów jest w filmie wiele).

W Czerwcowym Kominkowie czytałyśmy Sezon na truskawki Marty Dzido. I w Silnej podczas Wakacji z Jogą dla Kobiet na pomoście i nad jeziorem pewnie też będziemy czytały🍓

Chłopcy spojrzeli wewnątrz siebie. Dziewczynki spojrzały na zewnątrz. Zapomniałyśmy, w jaki sposób znajdować odpowiedzi, kiedy nauczyłyśmy się zadowalać innych. To dlatego żyjemy głodne.

Krywe. Opustoszała dolina. Na niewielkim wzgórzu Diłok stała murowana cerkiew. Mieszkańcy widzieli ją z daleka, bo takie miała zadanie. Teraz pozostały po niej tylko ruiny. Majestatyczne i ciche. (Niezwykłe jest to miejsce. Piękne i straszne).

,,To błogosławieństwo znać wolną kobietę. Czasem stanie przy tobie i potrzyma ci lustro. Pomoże ci przypomnieć, kim jesteś.”

Chodzi w istocie o rzecz bardzo prostą: jeśli ktoś się dostatecznie często wykazuje odwagą, to prędzej czy później się potknie. Nie jest odważny ten, kto mówi: „Nie mogę zaryzykować, że mi się nie uda”. Odwagą jest powiedzieć: „Wiem, że coś mi w pewnym momencie nie wyjdzie, ale i tak będę się starać z całych sił”. Nigdy jeszcze nie spotkałam odważnego człowieka, który nigdy w życiu się nie bał.

Kawa, wino, kosmetyki. Poruszamy się w świecie zadziwiających skojarzeń zpachych. Kawa pachnie cebulą. Wino mydłem. Mydło…(Tworzę własne zbiory zapachowe. W jednym zbiorze znajdują się - płyn do spryskiwaczy, ulubione kiedyś perfumy, wino verde zielone).

Po przebytym kilka miesięcy temu Covidzie kawa wciąż pachnie zupełnie inaczej. Ulubione białe wino w najlepszym wypadku nie pachnie w ogóle a świat moich zapachów kompletnie zwariował i taki już pozostał, czasem bardzo bardzo nieprzyjemny (czy ta zapachowa rzeczywistość zostanie ze mną już na zawsze? Ilu nas takich ,,czujących inaczej” jest?)

Nasze ostatnie Herstorie: kobieta opowiada mi o gwałcie, który przeżyła lata temu oraz wzruszające spotkanie przy okazji sprzedaży mojej książki z Kobietą, która próbuje sobie radzić po stracie bardzo bliskiej osoby.

W tym tygodniu stałyśmy na Placu Doncaster. A potem solidarnie pod komendą. To wszystko w deszczu. I dwa razy zaczynałyśmy Klub Książki Kobiecej aż w końcu udało się. (Ten rytm zamienia się w dźwięk padającego wciąż deszczu. Rytm bębnów. Rytm naszego serca. Deszcz.)

Żyjemy w społeczeństwie, które nie pozwala na potknięcia, w świecie, który niszczy za błędy. Kreując nierealne wymagania wobec innych, tworzymy przestrzeń iluzorycznej doskonałości. To broń obusieczna. W pseudoperfekcyjnej rzeczywistości jest coraz mniej miejsca na szczerość i bliskość.

Niezmiennie jednak będę działać na rzecz relacji. Bliskości. Tworzyć kobiece kręgi. Wspierać. Działać. Relacje są bardzo ważne. Nie można nam tego odebrać.

Natalia de Barbaro pisze, że ,,jednym z przekonań, które są przyczyną największego poczucia osamotnienia i źródłem codziennego bólu, jest myśl, że wszyscy wokół ogarniają – albo w ogóle raz na zawsze ogarnęli.”