Osobiste konkursy piękności organizujemy sobie każdego dnia.

Na końcu drogi stała malutka dziewczynka w długim nieprzemakalnym płaszczu i w czerwonych gumowcach. Taplała się w wielkiej kałuży. Wyglądała jak kolorowy ptak.

Słowa maja moc. Bądźmy zatem odważnymi twórczyniami naszego języka a nie jego posłusznymi naśladowczyniami! 💪🏻

Ale liczy się przecież moment zadzierzgnięcia. Drobne rzeczy nigdy się zupełnie nie rozpierzchają. To jak nadzieja w mroku.

Bo ludzie często projektują swoje lęki na innych. Doradzają nieproszeni. Kompulsywnie mówią o rzeczach, które ich przerażają. Albo rozpaczliwie szukają rozmówcy do tylko swoich tematów.

Spokojne przechodzenie jesieni w zimę wcale nie jest przykrym okresem. Zabezpiecza się wtedy różne rzeczy, gromadzi się i chowa jak największą ilość zapasów. Przyjemnie jest zebrać wszystko, co się ma, tuż przy sobie, możliwie najbliżej, zmagazynować swoje ciepło i myśli i skryć się w głębokiej dziurze, w samiutkim środku, tam gdzie bezpiecznie, gdzie można bronić tego, co ważne i cenne, i swoje własne. A potem niech sobie sztormy, ziąb i ciemności przychodzą, kiedy chcą. Niech tłuką o ściany, szukając po omacku wejścia, i tak go nie znajdą, bo wszystko jest zamknięte, a w środku siedzi ten, kto był przezorny, siedzi i śmieje się, zadowolony z ciepła i samotności.

Głosy wsparcia i zapewnienia o ufności w siły osoby, która rusza w nieznane, czy też wspólny śmiech nad zaliczonymi po drodze porażkami, zdarzają się rzadko. Stać na nie tylko ludzi, którzy rozprawili się ze swoimi lękami albo nigdy ich nie zaznali. Szczodrych, ciekawych świata, wewnętrznie spokojnych. Już to wiem. Przyswoiłam i zrozumiałam: to, co robię z moim życiem, nie musi się wszystkim podobać.

Nazywana ją wielką czarownicą literatura brazylijskiej. ,,Uwaga na Clarice - lata temu jeden z przyjaciół przestrzegał czytelniczki. - To nie jest literatura. To czarownictwo.”

Nie można nie oddychać. Ani zbyt długo oddychać za płytko. W końcu jakaś siła każe Ci zrobić głęboki wdech. Odetchnąć pełną piersią.

W piątek niebo nad Gliwicami było dziwnie różowe. Chciałam zrobić zdjęcie, ale uprzedziła mnie nagła ciemność. Pomyślałam wtedy o tych wszystkim bardzo prywatnych katastrofach, które noszę w sobie.

,,Kilka lat temu prowadziła wykład na TEDx, w którym tłumaczyła, że seniorzy to nie jest jakaś tam grupa naprawdę wiekowych osób, którym został skrawek życia. To potężna grupa społeczna, która ma przed sobą dekady funkcjonowania i powinna mieć na to przestrzeń. Seniorom należy się własny pokój – czyli niezależność finansowa, kawałek przestrzeni dla siebie, szacunek od bliskich i państwa” (Ewa Woydyłło z książki ,,Własny pokój. O stawaniu się kobietą”)

Jesteśmy różne. Na różnych etapach życia.A jog (jóg lub jogów) jest wiele rodzajów - nie wszystkie są idealne i równiutkie ale chyba chodzi o to samo, hmm? 😉