Jak się w człowieku zaszczepi sprawczość i obowiązkowość, to ona już zostaje. Ja to robię przecież też dla siebie. Jak widzę, że ludzie są zadowoleni, to daje mi to ogromną satysfakcję.

Konferencja ,,(Nie)znane - ważne postaci z powiatu gliwickiego” na Zamku w Toszku. Już wkrótce nowe herstorie na blogu...

Doświadczenie bycia w drodze nie tylko poszerza wiedzę, ale także budzi nową wrażliwość. Pani Dorota wielokrotnie w rozmowie podkreśla, że wielokulturowość jest bogactwem tej ziemi. Ale ta świadomość wiąże się z potrzebą ciągłego bycia w ruchu, układania się, bycia czujną. Byciem w drodze. Nieustannym.

Pani Donata opowiada mi też o kobiecie, która wraz z mężem prowadziła warsztat samochodowy naprzeciwko szpitala. Ruskim czasem popsuł się samochód i przyprowadzali go więźniowie. I ona dawała im po kryjomu jedzenie - chleb, ziemniaki. Nazywała się Marta Mrosek. Drobne ale odważne gesty, które zmieniają świat.

Czułam, że wszędzie dam sobie radę. (Jak to cudownie i sprawczo brzmi!). Nie bałam się zmian. Nie chciałam ich, ale nie bałam się.

Tak właśnie zaczyna się ta herstoria. Pani Małgorzata ma teraz 83 lata. Zostałam zaproszona do jej domu w Kotulinie Dom pełen kobiet. Poruszająca gościnność. Śląski kołocz. Gwar i piękna kobieca energia. Przeglądamy albumy ze zdjęciami. Małgorzata Mrozek jest finalistką wielu konkursów mowy śląskiej. Trudno doliczyć się jej wszystkich sukcesów. Znają ją tutaj w Kotulinie. Jest niezwykle pogodną osobą. Pięknie się jej słucha. (Pięknie słucha się wszystkich zgromadzonych tutaj kobiet).

Pani Zosia – młoda terapeutka. Dojrzała - 83-letnia kobieta. Zadbana, w pięknej fryzurze. Z błyskiem w oku ale też w rezygnacji. Wszystko się miesza.

I koniecznie sprawdź kto w Polsce rozkręcił harcerstwo.”Sprawdziłam. Ale harcerstwo to przecież sieć. Miasta, miasteczka, wsie, zaangażowanie wiele osób, które często działały wyłącznie społecznie i z pasji. Harcerką jest się przez całe życie.

Pani Żelazna zawsze jawiła mi się jak postać z filmu. O takim koku marzyłam lecz jako mała dziewczynka mogłam się tylko przyglądać jak takowe się czesze. Siostra mojej Mamy uczyła się fryzjerstwa w zakładzie na Szopena. Często przychodziły do niej panie na czesanie. Z buteleczką małego piwa, poprzednika pianki strong.

Stoję przed gmachem pyskowickiego liceum. Budynek liceum otoczony jest pięknym starym drzewostanem. Te drzewa zapamiętały pewnie niejedną hertorię. Wciąż pada wiosenny deszcz. Myślę o tym, że pani Agata jest godną następczynią swojej matki. To dobrze. Każda herstoria powinna mieć swój dalszy ciąg.

- Siłę daje mi też praca – kontynuuje Ewa – na moje zajęcia przychodzą dzieci, które są ze mną przez wiele lat – cieszy mnie patrzenie na ich rozwój. (Jakie byłyby Pyskowice bez Ewy, bez jej działań i entuzjazmu?)

Pisanie o tym. Czytanie. Nie poddawanie się. To wszystko jest ważne. I to jest właśnie mój feminizm. Małomiasteczkowy. Oddolny.

Pani Blauman – wyobrażam ją sobie, elegancką kobietę, która pomimo czasów w których żyła nosiła się modnie. Sukienki mini, apaszki a może kocie okulary przeciwsłoneczne (czy ktoś może mi opowiedzieć jak było naprawdę?)