Za głupców, co mają marzenia. Jakkolwiek szalone by nie były. Za serca, co się łamią. Za bałagan, który czynimy.

Dopiero gdy popatrzymy na siebie jak na pełny obraz, zobaczymy, że nic w nim nie jest przypadkowe. Opuchnięte nogi…Co one dźwigają? Oponka na brzuchu…Przed czym ma ochronić? Tu wszystko ma sens i prowadzi pamięcią do spraw, miejsc, ludzi, o których- być może - myślimy, że już zapomniałyśmy. Nasze ciała mówią.

Czy siedzimy w formalnej medytacji, czy też praktykujemy asany lub utknęliśmy w korku, dobrze jest sobie przypomnieć, gdzie tak naprawdę jesteśmy. Dzięki wdechom i wydechom uczymy się skupiac uwagę na tym, co się dzieje w cyklu każdego oddechu. I na niczym innym. Oddech jest jednym z niewielu pewników życia.

Tym wierszem Mary Oliver zaczynam zazwyczaj Silną i inne wyjazdy warsztatowe dla Kobiet. W tym roku jedna z uczestniczek powiedziała, że dopiero teraz po latach wspólnych wyjazdów rozumie ten wiersz. Tak, ja też z każdym rokiem rozumiem go inaczej. Pełniej?

Jestem tu z grupą Kobiet. Jak co roku. Dużo jogi, rozmów, śmiechu, czasem wzruszeń, dobrych książek, jeziora i oddechu.

Głos i twarz taty, mocny uścisk, ulga i wzajemne zrozumienie się w lęku były natomiast wszystkim, czego w tamtym momencie potrzebowałam. Mój tato znalazł mnie i przytulił - zalęknioną, we łzach, zasmarkaną i w samym dole od kostiumu. Stawił się. Wystarczyło, że był. Po prostu był.

Wracając wśród sierpniowych pól myślę o tym czego się boję, o lękach moich bliskich ale też o tych o których słyszę od moich klientów w gabinecie.

Malując pragnę wyrazić siebie i swój zachwyt nad Wszechświatem, a także skierować Wasz wzrok na piękno Kosmosu, którego w codziennym zgiełku nie dostrzegamy.

Doprowadzenie do powstania takiego pingwina, wysiedzenie go, wyklucie, wyżywienie jest sprawą nieomal przekraczającą pingwinie siły!

,,Wykorzystując wieloletnie doświadczenie w pracy z ludźmi stworzyła Pani grupy, których uczestniczki otrzymują wsparcie na drodze do odnalezienia swojej wewnętrznej siły.''

Słońcu ani śmierci nie można patrzeć prosto w oczy. Czytam Yaloma ,,Leżąc na kozetce” powieść psychoterapeutyczną, która kupiłam dawno temu w zimnej wczesnowiosennej Polsce.

Dunaj tuż za miastem płynie szeroko. Znajdujemy miejsce tuż przy rzece. Bezkresne przestrzenie, komary, ptaki i wielka rzeka. Rzeka, która budzi respekt.

Tak naprawdę to nie wiem co czuje Baca. Nie wiem co czują mnisi wyśpiewujący swoje pieśni w tak obcym mi języku. Jak im jest w ich życiu?