Dlatego tak ważne jest wyznaczenie pól szacunku do siebie. Oriana Fallaci pisała: tylko wtedy, gdy uwierzymy w siebie samych, inni uwierzą w nas.

Zobaczyć Neapol i umrzeć. Umierać zdecydowanie nie chcę, w końcu mam jeszcze tyle do zrobienia ale już wiem, że w Europie nie znajdę nic bardziej intensywnego.

Słuchając kobiet na warsztatach, jogach, wyjazdach a teraz również w gabinecie tak blisko jest mi do tego, że prawdziwa moc tkwi w spotkaniu i kontakcie z drugim człowiekiem.

Powoli umiera ten, kto nie wywraca stołu. Kto jest nieszczęśliwy z pracy. Kto nie ryzykuje pewności dla niepewności realizacji Marzeń. Kto nie pozwoli sobie, przynajmniej jeden raz w życiu, uniknąć rozumnych rad i pójść za głosem Serca.

Stworzenie swoich małych pól bezpieczeństwa - absurdalnych, eleganckich, a może zwyczajnych - może pozwolić ,,nie bać się jak ruda mysz”. A ze smutku, gdy połączy się go ze spokojem, potrafią się narodzić najpiękniejsze z myśli.

Dziś nad ulicą Wolności zawisł księżyc w pełni, szłam z psem w jego stronę. Wyjątkowo ciepła wrześniowa noc. Następny pociąg odjechał tuż obok. Podobno z ,,mojej” stacji można dojechać na Hel.

Jak powstaje perła? Pojawia się coś zagrażającego dla małży. Małża tworzy otoczki dookoła tej intruzywnej części - to może być drobinka piasku albo nawet mała rybka. W miejscu, gdzie utkwi ciało obce, powstaje dołek, który stopniowo się pogłębia, a następnie zasklepia wokół intruza, tworząc strukturę zwaną woreczkiem perłotwórczym. Otoczki wokół intruzywnej części. I tak powstanie perła. Wzrost posttraumatyczny. Możemy obudować ciało obce dobrymi doświadczeniami. Swoimi zasobami? Wsparciem innych ludzi?

Czytam kobietom na jodze ,,Ucieczkę niedźwiedzicy'' Joanny Bator. Stara kobieta (od kiedy zaczyna się ,,stara kobieta”?) chce umrzeć. Ale spotyka niedźwiedzicę o zapachu wolności.

Niektóre za to udaje mi się poluzować. Puszczam je lekko i patrzę jak unoszą się na wietrze. Czasem wydaje mi się, że nie zdążę. Czas przychodzi i odchodzi. Jest już za późno? Nie jest za późno?

rupi kaur pisze: nie można tak po prostu obudzić się jako motyl...

Bogdan de Barbaro w książce ,,Po co światu psychoterapia'' pięknie pisze o uczestnictwie w życiu. I że nie jest to bieg na jedno okrążenie stadionu, ani nawet maraton. To sztafeta, w której przez pewien czas (zwany naszym życiem) w tym biegu uczestniczymy.

Nigdy nie przestawaj (szepczę sobie po cichutku). Nawet pomimo zmęczenia i różnych przeciwności. Rób swoje!

Jesteśmy pocięci na kawałeczki. Ale to zawodowo czy prywatnie? Ale to w domu czy w pracy? No to w końcu tak czy nie?