A ja oglądam książkę Maliny Michalskiej o jodze. Książka ma pożółkłe strony i czarno - białe ilustracje. Wrześniowe promienie słońca padają na moją twarz.

Janina urodziła się w 1933 roku w Warszawie. Kiedy miała jedenaście lat wybuchło powstanie. 1 sierpnia poszła do koleżanki na Starówkę ale nie mogła już wrócić do domu. (Powstanie bardzo w niej ,,siedziało”, co roku pierwszego sierpnia jeździła do Warszawy na Apel Powstańczy). W 1939 roku, zimą ojciec Janiny wyszedł z domu i zaginął. Dopiero córka pani Czaplowej ustaliła, że zginął zaraz na początku wojny. Janina była jedynym dzieckiem. Po upadku powstania została wraz z ocalałą ludnością cywilną wywieziona do Pruszkowa. Dziewczynka pamiętała jednak słowa mamy – kiedy skończy się wojenna zawierucha czekajmy na siebie w Łowiczu (tam rodzina przed wojną spędzała wakacje). Udało się! Mama z córką szczęśliwie się odnalazły!

Zachowało się też zdjęcie Heleny z 1941 roku ze szpitala w którym leżała po operacji wyrostka. Helena jest już wtedy nastolatką, wygląda prawie tak jak moja nastoletnia córka - dumne i trochę zbuntowane spojrzenie.

W 2002 roku przed kolejnymi wyborami pani Jola postanowiła, że jej Komitet Wyborczy będzie się składał z samych kobiet. ,,Postanowiłam promować kobiety, bo jest im trudniej – boją się poddawać weryfikacji, musza godzić zajęcia domowe z zawodowymi.”

,,Mnie na przykład, zanim po trzydziestce zaczęłam być rozpoznawalna jako feministka, nazywano często ładną dziewczyną (…) Nie tylko bardziej niż kiedykolwiek wcześniej opisywano mnie z perspektywy mojego wyglądu, ale powiedziano mi także, że to, jak wyglądam, jest jedynym powodem dla którego ktokolwiek zwraca na mnie uwagę.” Gloria Steinmen

Po filmie ,,Siłaczki" (dokument o pierwszych polskich sufrażystkach, które walczyły o prawa kobiet na przełomie XIX i XX wieku) starsza pani, która prawie zawsze przychodzi na nasze Kino Kobiet z Pyskowic, wzruszona bardzo powiedziała, że nie wolno zapominać o kobietach, które były przed nami.Cały czas musimy podtrzymywać ten ogień!

Tą herstorię czasów kwarantanny, która otwiera cykl, pozwalam sobie opatrzyć komentarzem a potem zacytować w oryginale.Moja ulubiona afroamerykańska aktywistka, poetka, wojowniczka Audre Lorde w genialnej ,,Siostrze Outsiderce” pisze:,,Kiedy mówimy to boimy się, że nasze słowa nie będą usłyszane lub dobrze przyjęte.Jednak kiedy jesteśmy cicho, to też się boimy.Dlatego właśnie lepiej jest mówić. Mówienie przynosi mi przede wszystkim korzyść.”

Trudno się pisze w pierwszej osobie o rozstaniu. O rozczarowaniu. O swoim bólu. O strachu, który przychodzi nad ranem. Bliska mi osoba cierpi na nerwicę natręctw (czy bardziej niż inni boi się zarażenia?). To tak jakby narrator nadawał temu co czujemy większą wagę. Usprawiedliwiał. Bronił przed śmiesznością wynikłą z nadmiernej emocjonalności. Albo co gorsza z egzaltacji.

Ostatnio na jodze słuchamy Elvisa. To dość karkołomne połączenie - jogi, Elvisa, świeczek, czytania, kobiecych opowieści i feminizmu. Ale równocześnie bardzo kojące.

Słowa maja moc. Bądźmy zatem odważnymi twórczyniami naszego języka a nie jego posłusznymi naśladowczyniami! 💪🏻

Niektórzy uparcie twierdzą – Ty i tak świata nie zmienisz. A ja nie chcę zmieniać świata. Wystarczy jeśli zmienię jedną szkołę. Jedną ulicę. Jedno miasto. Postrzeganie jednego człowieka. Nie musimy mieć wysokich obcasów jako uroczy dodatek. Ważne jest zaangażowanie i to co dajemy światu.

Kiedy byłam małą dziewczynką to zaczytywałam się w bajkach o pięknych złotowłosych księżniczkach, które czekały na księcia, a jeśli nawet wyruszały w drogę to, tak jak Gerdzie w poszukiwaniu Kaja, towarzyszył im cichy heroizm i bezwarunkowe poświecenie. Na wszelki wypadek marzyłam zatem o pozostaniu grzeczną księżniczką. To była bezpieczniejsza i dobrze znajoma opcja.