A potem następuje dziwny rozłam. Wiesz, że za wszelką cenę musisz wyglądać ładnie. Ale jesteś tym już zmęczona. I wracasz do punktu wyjścia - w grudniu 2020 w środku chaosu, pandemii i walki o prawa kobiet patrzysz ze zdumieniem na pląsające w sztucznym śniegu celebrytki albo na okładkę snobistycznego czasopisma dla kobiet i zastanawiasz jak można w to wierzyć i do dodatkowo jeszcze wydawać na ten kicz pieniądze?

Dotarło do mnie coś ważnego: wszystko, co jest na zewnątrz, może zostać zabrane w dowolnym momencie. Bezpieczne jest tylko to, co masz we wnętrzu. Dlatego też zaczęłam spisywać te przeżycia. Moja książka utkana jest z przeżyć. Boję się zapominania.

To trochę taki chichot losu jest, bo książka opowiada o sile kobiet. Zastanawiam się teraz czy publiczne przyznanie się do trudności życiowych może być uznane za słabość? A może jednak za siłę? Czy siłą jest uśmiechanie się, gdy dzieją się rzeczy trudne? Czy wręcz przeciwnie - słabością jest strach przed przyznaniem się do tego, że nie zawsze życie pisze się tak jak byśmy tego pragnęli?

,,O tym się nie mówi” Emilie Pine to eseje a właściwie pamiętnik w którym autorka otwarcie opowiada o sprawach, o których kobiety rzekomo powinny milczeć.Niezwykle mocna i odważna kobieca herstoria.

Tymczasem o moje okno uderzają kolorowe ptaki. Odbijają się od szyby a potem fruną dalej. Wysoko.

Za furtką stoi starszy pan. Nie widzę połowy twarzy, bo zasłania ją maseczka. Nie widzę czy się uśmiecha czy wręcz przeciwnie. Ale wychodzę. Niechętnie.Deszcz ścieka mi po plecach, wracam i narzucam niedbale zielony sweterek.

Mocne trzy herstorie. Również o dawaniu kobietom głosu i prawa do opowiadania o tym, co je podnieca i ekscytuje. Ale to jest też ważny głos w debacie nad tym dlaczego jesteśmy skłonne/skłonni bardziej uwierzyć przystojnemu nauczycielowi (żona, dwójka dzieci i domek na przedmieściach oraz szeroki uśmiech) niż nastolatce z trudnego domu.

A ja oglądam książkę Maliny Michalskiej o jodze. Książka ma pożółkłe strony i czarno - białe ilustracje. Wrześniowe promienie słońca padają na moją twarz.

Wysyłam właśnie ostatnie materiały do mojej długo wyczekiwanej i wymarzonej książki. Książka ukaże się w listopadzie. W tym przypadku koniec może okazać się niezłym początkiem (i chociaż życie przynosi mi kolejne ,,końce’’ niezłomnie jak Kapitan Waterhouse nie poddaję się i marzę…)

Na stacji benzynowej pod Częstochową w nocy trwa nerwowa krzątanina. Ktoś niesie ostrożnie kawę komuś bardzo bliskiemu, kolejka do toalety wydłuża się a pani w zielonym szalu niewzruszenie maluje usta na różowo.

Wieś Beniowa już dawno nie istnieje. W 1946 komuniści wysiedli ostatnich mieszkańców. Ale obok rośnie stara przeszło 200 letnia lipa. Stoi niewzruszona i na pewno pamięta życie wsi - starą cerkiew, tartak, hutę szkła. Pamięta pewnie jeszcze dużo więcej...

Janina urodziła się w 1933 roku w Warszawie. Kiedy miała jedenaście lat wybuchło powstanie. 1 sierpnia poszła do koleżanki na Starówkę ale nie mogła już wrócić do domu. (Powstanie bardzo w niej ,,siedziało”, co roku pierwszego sierpnia jeździła do Warszawy na Apel Powstańczy). W 1939 roku, zimą ojciec Janiny wyszedł z domu i zaginął. Dopiero córka pani Czaplowej ustaliła, że zginął zaraz na początku wojny. Janina była jedynym dzieckiem. Po upadku powstania została wraz z ocalałą ludnością cywilną wywieziona do Pruszkowa. Dziewczynka pamiętała jednak słowa mamy – kiedy skończy się wojenna zawierucha czekajmy na siebie w Łowiczu (tam rodzina przed wojną spędzała wakacje). Udało się! Mama z córką szczęśliwie się odnalazły!

Zachowało się też zdjęcie Heleny z 1941 roku ze szpitala w którym leżała po operacji wyrostka. Helena jest już wtedy nastolatką, wygląda prawie tak jak moja nastoletnia córka - dumne i trochę zbuntowane spojrzenie.