Od dwudziestu minut próbuję zrobić sobie zgrabne selfie w maseczce, którą specjalnie dla mnie tak pięknie pomalowała moja przyjaciółka (czy ja w ogóle dobrze ubrałam maseczkę i nos jest tam gdzie być powinien?).

Tą herstorię czasów kwarantanny, która otwiera cykl, pozwalam sobie opatrzyć komentarzem a potem zacytować w oryginale.Moja ulubiona afroamerykańska aktywistka, poetka, wojowniczka Audre Lorde w genialnej ,,Siostrze Outsiderce” pisze:,,Kiedy mówimy to boimy się, że nasze słowa nie będą usłyszane lub dobrze przyjęte.Jednak kiedy jesteśmy cicho, to też się boimy.Dlatego właśnie lepiej jest mówić. Mówienie przynosi mi przede wszystkim korzyść.”

Trudno się pisze w pierwszej osobie o rozstaniu. O rozczarowaniu. O swoim bólu. O strachu, który przychodzi nad ranem. Bliska mi osoba cierpi na nerwicę natręctw (czy bardziej niż inni boi się zarażenia?). To tak jakby narrator nadawał temu co czujemy większą wagę. Usprawiedliwiał. Bronił przed śmiesznością wynikłą z nadmiernej emocjonalności. Albo co gorsza z egzaltacji.

To nieprawda, że życie szczęśliwe to życie pozbawione problemów. Szczęśliwe może być dopiero życie, które wiąże się z przełamywaniem trudności. (prof. Zygmunt Bauman).

Od wczoraj prowadzę joge online. Mamy na Fb tajemną grupę Nadzieja w Mroku (tytuł książki Rebecci Solnit). Kobiety schodzą się a ja mówię do nich, czytam im i prowadzę zajęcia. Niestety nie widzę ich twarzy. Czuję ich obecność ale to nie to samo. Nie żartujemy ani też nie wysłuchujemy się wzajemnie (jak to na mojej jodze bywa…).

W sytuacjach kryzysowych wygrywają ci, którzy nie poddają się pesymizmowi, którzy są w stanie dopuścić stratę, ale jednocześnie skupiają się na tym, na co mają wpływ.

Na jodze czytam moim kobietom krótkie opowiadanie Luci ,,Przyjaciele”. Para staruszków i odwiedzająca ich kobieta w średnim wieku. A potem nic nie jest takie jak im się na początku wydaje.

Ile kobiet na świecie zamknęła się na kłódkę wewnątrz trudnych wspomnień?

Pewien król popełnił ciężki błąd i przez to bogowie skazali go na życie w kobiecej postaci. Pohańbiony uciekł daleko w lasy ale tam kiedy pierwszy smutek minął (i żałoba) spotkał drwala. Zakochał się (jak to w życiu bywa). I to z wzajemnością. Zostali zatem kochankami i byli bardzo szczęśliwi (z tym drwalem).

Książka ,,Po rozstaniu” izraelskiej pisarki Zeruya Shalev szarpie mną do bólu (nie, nie to nie jest egzaltacja - książka jest tak właśnie napisana za co autorka została przez recenzentów nazwana - za bardzo emocjonalną, za bardzo kobiecą, typowo kobiecą, emocjonalnie labilną, błądząca a ja to myślę, że nie każdy ją zrozumie i ach co to za kobieca literatura jest, te duszne sytuacje, i piekło rozstania, melodramat i banał taki owaki, niech się ta pani ogarnie w końcu!)

Na koniec swojej opowieści dodała: Dziękuję, że jest pani naszą pyskowicką feministką. (Uśmiechnęłam się wewnętrznie).

Ostatnio na jodze słuchamy Elvisa. To dość karkołomne połączenie - jogi, Elvisa, świeczek, czytania, kobiecych opowieści i feminizmu. Ale równocześnie bardzo kojące.

,, Kolor różowy czyli minus zielony.Nadchodzi zima i chłód staje się coraz bardziej dotkliwy. Wskaźniki zanieczyszczeń powietrza przesuwają się na skali koloru w stronę coraz bardziej toksycznego różu. Smętny pejzaż zielonego czarnego Śląska. Każdej zimy próbując sięgnąć wzrokiem jak najdalej w niebo mylimy stado czarnych wron z unoszącymi się płatkami czarnego śniegu-skrawkami palonych śmieci i sadzy.”…