Pyskowice 2024. Dobry Nowy Rok.

Nie znam stanu nudy. Mam 72 lata, póki głowa sprawna to jest dobrze. Komputer ogarnęłam, telefon też, mam masę przyjaciół i chcę działać jak najdłużej.

Dwa lata temu otworzyłam pracownie w domu moich rodziców. Była to już konieczność ponieważ malowanie na rozłożonej foli w pokoju między łóżkiem a biurkiem stawało się męczące. Proszę sobie wyobrazić codzienne sprzątanie sztalugi i farb, o zapachu werniksu i farb olejnych już nie wspomnę.

Pani Celina mieszkała na poddaszu w Domu Nauczyciela (ulica Traugutta 2). Miała malutkie mieszkanko a w nim wielki fortepian. Prawdziwy. Była zapraszana na świętowanie Dnia Nauczyciela.

Ja to nie jestem wylewna, nie wiem o czym my tu w ogóle mamy rozmawiać. Tu się urodziłam. W Wielowsi , na tej samej ulicy tylko dwa domy dalej. Mama nas wychowywała, rodzice od zawsze stąd.

Przechodzimy w życiu różne etapy. Jesteśmy wojowniczkami, matkami, działaczkami. W momencie kiedy rodzi się dziecko z niepełnosprawnością cały świat wywraca się do góry nogami i determinuje rzeczywistość. Takie było moje wyobrażenie, które potwierdza opowieść mamy Franka.

Trzy siostry. Miłość przeplata się z determinacją. Wielka historia z codziennością. Myślę o tych trzech dzielnych kobietach. Patrzę na zdjęcie Tante Idy. Stoi wyprostowana. Niepokorna. Czy gdyby trzy siostry siadły razem do stołu to jak potoczyłaby się ich opowieść?

Dlatego tak ważne jest wyznaczenie pól szacunku do siebie. Oriana Fallaci pisała: tylko wtedy, gdy uwierzymy w siebie samych, inni uwierzą w nas.

Na wakacje do Sierakowic do dziadków jeździliśmy, bo tam było duże gospodarstwo. Kiedyś to było lepiej, lataliśmy całą gromadą dzieciaków na podwórku. Teraz dla dzieci to kara odejść od laptopa i wyjść na podwórko.Na nasze Sośnicowice mówiło się ,,miasteczko’’ i na pamiątkach komunijnych z 1910 roku jest nawet zapisane ,,w miasteczku’’. (Pokazuje mi pani Teresa). Jeszcze do tej pory starzy mieszkańcy mówią – jadę do miasteczka.(Pani Teresa zamyśla się.)

Zobaczyć Neapol i umrzeć. Umierać zdecydowanie nie chcę, w końcu mam jeszcze tyle do zrobienia ale już wiem, że w Europie nie znajdę nic bardziej intensywnego.

Jak się w człowieku zaszczepi sprawczość i obowiązkowość, to ona już zostaje. Ja to robię przecież też dla siebie. Jak widzę, że ludzie są zadowoleni, to daje mi to ogromną satysfakcję.

Słuchając kobiet na warsztatach, jogach, wyjazdach a teraz również w gabinecie tak blisko jest mi do tego, że prawdziwa moc tkwi w spotkaniu i kontakcie z drugim człowiekiem.

Powoli umiera ten, kto nie wywraca stołu. Kto jest nieszczęśliwy z pracy. Kto nie ryzykuje pewności dla niepewności realizacji Marzeń. Kto nie pozwoli sobie, przynajmniej jeden raz w życiu, uniknąć rozumnych rad i pójść za głosem Serca.