Jogę w tym tygodniu zaczynałyśmy wizualizacją rzeki, która płynie wzdłuż kręgosłupa od odcinka szyjnego w dół. W jakim kolorze jest ta woda? Czy płynie wartko, czy spokojnie? W jakiej jest temperaturze? Co niesie ze sobą?

Czasem patrzę w górze ku Etnie. Widać ją tutaj niemal z każdego miejsca. Stoi dumna i niezłomna. Góruje nad miastem.

W zeszłym tygodniu na jodze robiłyśmy ćwiczenie w którym nasze dno miednicy spoczywało bezpośrednio na dłoni. Wdech i wydech.

Dawno żaden film nie trzymał mnie tak w napięciu. Pełen kontrastów i minimalistycznych kadrów przecinanych nagłymi aktami przemocy. (Wielokrotnie wstrzymywałam oddech.)  Być może jest to film o końcu starego. Zachód słońca właśnie nadchodzi. Stare przemija i jeszcze nie wiadomo co się wyłoni. Rozpadają się znane wzorce. Pojawia chaos.

Byłabym ślepa gdybym nie zauważała tych wszystkich mniej lub bardziej delikatnych sygnałów przemijania. Z mojego ciała. Byłabym ślepa gdybym nie zauważała prób podejmowanych przez niektóre kobiety. Prób zatrzymania czasu, prób niestety i tak zdanych na porażkę.

Mimo że większość z tych opowieści jest słodko - gorzka, mam nadzieję, że dostarczyły państwu wielu wzruszeń, a być może niektórym dały też nadzieję, bo - jak mawiała Lusia - nigdy nie jest za późno. Na nic nie jest jeszcze za późno.

Z wydechem podziękuj sobie za praktykę. Niech umysł pokłoni się sercu. Namaste.

Życie wije się jak leśna ścieżka. Są okresy kwitnienia i takie kiedy liście z nas opadają odsłaniając nagi szkielet.

Na ostatnim zjeździe w Instytucie Gestalt jeden z prowadzących powiedział: otwieram serce to ryzykuję. I czasem też płaczę.

W chacie pan R. opowiada o spotkanych na swojej drodze wilkach. I o rzece. Kiedy zaczynają się roztopy to rzeka staje się nieprzejezdna. Rzeka toczy kamienie, które pędzą z gór. Tak mówi pan R.

Opowieść jakich wiele. Kaczka zniosła cztery jaja, lis zjadł kaczkę ale jaja zostawił. Jajkami zaopiekowała się pani kura, która je starannie wysiedziała a świeżo wyklute kaczątka wzięły ją za swoją mamę. Wszystko szło dobrze do momentu kiedy kaczątka wskoczyły do jeziora w którym oczywiście zaczęły radośnie pływać i nurkować. Zrozpaczona kura szalała z niepokoju na brzegu. I wtedy (jak to w życiu bywa) przyszedł pan kogut.

Kilka lat temu kiedy byłam w dużym kryzysie prawie nieznajoma kobieta wsparła mnie swoją opowieścią a potem przysłała mi zdjęcie kartki z napisem: ,,To minie…” Mam ta kartkę do teraz przyklejoną na lodówce i patrzę na nią ciepło.

Ugotowaliśmy kaszę z warzywami. Noc była ciepła. Niedźwiedzie spały mocno zapewne pochrapując miarowo i śniąc o tłustych czasach. Przez ponad dobę nie spotkaliśmy żadnego człowieka ale dzielnie towarzyszył nam pies Futu. W pobliskim strumyku krzątały się pracowicie bobry. Północ przespaliśmy, ale to nie szkodzi.