Ale ja myślę o bliznach typowo kobiecych. Często wynikających z naruszenia społecznych lub moralnych norm. (Podobno aborcja zostawia trwałe blizny. Podobnie jak i poronienie). I o tych, które skrywane są przez całe życie. Albo niezłomnie przechodzących w linii kobiecej z pokolenia na pokolenie.

Niektórzy uparcie twierdzą – Ty i tak świata nie zmienisz. A ja nie chcę zmieniać świata. Wystarczy jeśli zmienię jedną szkołę. Jedną ulicę. Jedno miasto. Postrzeganie jednego człowieka. Nie musimy mieć wysokich obcasów jako uroczy dodatek. Ważne jest zaangażowanie i to co dajemy światu.

Jeśli kobieta wyszła za mąż a Wy znacie wyłącznie jej imię i panieńskie nazwisko to bardzo trudno będzie Wam ją odnaleźć. Dla badaczy i badaczek herstorii jest to wielki problem.

I to się zdarza. Nie tylko w pięknych książkach. Okrągłymi słowami w tych wszystkich mądrych poradnikach opisane.

Wojna to jest męska sprawa. Historie wojen i konfliktów oglądamy zazwyczaj przecież z męskiej perspektywy. Braterstwo broni i ,,za mundurem panny sznurem’’.

,,Trzydzieści lat temu pewna rodzina spędzała wakacje na wschodnim wybrzeżu Vanouver Island. Młody ojciec i matka, ich dwie córeczki i starsze małżeństwo, rodzice męża.” Pogoda była idealna.

Po warsztatach podeszła do mnie kobieta. Dojrzała i piękna. Kiedy mówiła to patrzyłam na jej twarz. To była taka twarz, którą zapamiętuje się na długo. Pełna blasku i widać na niej było mnóstwo uczuć i emocji.

Miesiąc temu siedziałam w małej surferskiej knajpce nad Oceanem Indyjskim.Barman puścił piosenkę, którą ja teraz puszczam moim dziewczynom na jodze. Rybacy wyciągali z morza pełne sieci wielkich krewetek, niebo było błękitne a kolory nasycone.

Audre Lorde moja ulubiona czarna i gniewna feministka (poetka i lesbijka) pisze, że ,,gdy z konieczności uświadomiłam sobie własną śmiertelność to okazało się, że najbardziej żałuję milczenia”I że milczeń, które trzeba przerwać jest tak wiele. (Źródło: Audre Lorde, Siostra Outsiderką)

Kiedy byłam małą dziewczynką to zaczytywałam się w bajkach o pięknych złotowłosych księżniczkach, które czekały na księcia, a jeśli nawet wyruszały w drogę to, tak jak Gerdzie w poszukiwaniu Kaja, towarzyszył im cichy heroizm i bezwarunkowe poświecenie. Na wszelki wypadek marzyłam zatem o pozostaniu grzeczną księżniczką. To była bezpieczniejsza i dobrze znajoma opcja.

Eta Kobi w książce ,,Kobieta’’ (książce, którą teraz odkrywam) cytuje jedną ze swoich bohaterek:,,Jest takie powiedzenie po rosyjsku, że możesz (jednym spojrzeniem) zatrzymać konia w galopie i wejść do płonącej izby. Ono jest mi bardzo bliskie w kontekście bycia kobietą, kobietą odważną.” Po wysłuchaniu tak wielu już herstorii rozumiem, że ważne jest też danie sobie prawa do szukania wsparcia u innych. U kobiet. I ważne jest, żeby nigdy nie zwątpić w swoją wewnętrzną siłę. Nigdy!

Nie wolno się bać, strach zabija duszę. Strach to mała śmierć, a wielkie unicestwienie. Stawię mu czoło.Niech przejdzie po mnie i przeze mnie.A kiedy przejdzie, odwrócę oko swej jaźni na jego drogę. Którędy przeszedł strach, tam nie ma nic. Jestem tylko ja.

W grudniu na jodze w ramach relaksu czytałyśmy cieszący się wielkim uznaniem bestseller z listy New York Timesa, doskonały esej nigeryjskiej pisarki Chimamandy Ngozi Adichie powstały na podstawie prelekcji z konferencji TED.,,Wszyscy powinniśmy być feministami”.